Tussen twee zeeen

Salerno, 20 juni 2013
Tussen twee zeeën

Dat verhaal in twee gedeeltes over een dame op de camping bij Siracusa berust op een misverstand. Een misverstand mijnerzijds. Jullie kennen het wel, er gebeurt iets en dat komt niet goed over en dan lukt het nooit meer om het in de juiste proporties te krijgen. Ik zal niet zeggen dat ik er part noch deel aan heb, maar ik ga toch een poging wagen. Ik dacht nl dat het de vrouw van een man met een Duitse camper was die mij aansprak en uitnodigde. Ik had haar een dag eerder gesproken met een Italiaanse vriendin(?). Ze liepen naar boven toe op de camping en ik vroeg: is dat de short-cut naar het strand? Ze begrepen het toen niet, ik dacht nog wat doet zo’n slome Duitser met zo’n leuke vrouw. Zo doende, maar als ik dit overlees, denk ik niet dat het duidelijker wordt.
IK heb inmiddels Calabria achter me gelaten en die bijna eindeloze SS 106 van Reggio naar Taranto, met ook nog eens dampend asfalt vanwege de zeer hoge temperaturen, boven de 37, maakte het ondanks dat tot een groot genoegen. Een landschap, ongerept zoals het hoort, een lust voor het oog en neus. Zo af en toe koffie of water drinken want je raakt snel uitgedroogd op de scooter, en als de temperatuur ineens oploopt doordat je iets verder van zee af komt dan voel je het aan de armen en gezicht, kenners begrijpen dat leren jack en handschoenen in het koffertje zitten, want ijdelheid is geen zonde van de tijd. Italië is het land waar men gezegdes naar eigen hand weet te zetten. De 2e dag door Calabria is nog heter dan de eerste. Ik wordt aangehouden door de Carabinieri, gelukkig geen laser gun maar naar blijkt, nieuwsgierigheid. Hij ziet op het kentekenbewijs dat ik maar 50cc heb en vindt dat van courage getuigen, vraagt hoe ik gegaan ben en waar ik heen ga. Vandaag stop ik bij 220 km, het is echt schroeiend heet. Ik ga eerst op het strand iets eten en later de tent opzetten. De badplaats lido di Metoponte zint me niets maar ik had mijn zinnen gezet op Matera, de oudst bewoonde stad van Italië. Het moet zoiets als Matmatha zijn, waar Startracks is opgenomen, een serie die ik nooit gezien heb, in en rond Matera heeft Mel Gibson The Passion of the Christ, opgenomen, die heb ik ook niet gezien. Daarheen ga ik morgen, even op en neer ongeveer 100 km maar het ligt in het binnenland dus water mee. Mijn oma is niet in 1884 geboren zoals ik in de vorige blog schreef maar al in 1880. Wat geschiedenis betreft mag je niet secuur genoeg zijn. Zij was opgegroeid in ’s Heerenbroek aan de IJssel maar haar grootouders van moeders kant woonden in Zalk, het was dezelfde gemeente toen maar het lag aan de andere kant van die IJssel. Ik heb er nooit over gehoord dat daar ook een brug moest komen, er was een voetveer en dat was genoeg. Voor de liefhebbers; het is het pontje tussen Zalk en Veecaten, en bestaat nog steeds. Honderd jaar eerder was een Nassause Marinier, die in Hasselt in garnizoen lag met zijn aanstaande bruid een veerpontje eerder, het katerveer overgestoken on in dat Hasselt in de kerk met haar te trouwen, in 1789. Een van de kinderen die uit dat huwelijk geboren werd zou de grootvader van haar a.s. echtgenoot worden. Zo belangrijk zijn de dingen zolang er geen bruggen zijn. Bruggenbouwers zijn mensen die alles naar hun hand willen zetten.
Ik rij de volgende dag naar Matera, heb me bewust niet al te veel ingelezen en dan kun je dat gevoel krijgen als alles in elkaar past dat je zegt: Waw! Dat is hier het geval. Nog na de 2e W.O was hier geen stromend water en Carlo Levi, een arts-schrijver schreef er een boek over: Christus stopte in Eboli. Dat was een stad noordelijker. Hij, Carlo werd door Mussolini verbannen naar Aliano, een dorpje waar ik op reis naar het noorden morgen langs kom. Maar die stad, Matera, dat aanzien, die enormiteit van kerken, trappen gangen en hellingen, alles in dezelfde kleur steen, dat riviertje dat er in de diepte stroomt, het houdt niet op met alleen maar beelden en lijnen en bogen die je vast wilt leggen, en bijna nergens een symbool van deze tijd, alles lijkt tijdloos. Het is die enormheid die je verplettert en je tegelijk beetpakt. Het is een stad die je bezocht moet hebben als je naar Italië gaat. Ik heb er uiteindelijk enkele honderden km’s voor omgereden en dit is de beloning. Natuurlijk zijn de batterijen van de Nikon leeg als ik eindeloze trappen ben afgelopen, ik heb mijn stok gelukkig mee, dus het loopt iets minder moeizaam maar de temperatuur zorgt voor tegenwicht. Het lijkt vandaag nog warmer te worden dan gisteren. Wanneer ik even uitpuf, tegen het eind van mijn bezoek in een marktcafé en in gesprek raak met een aangespoelde Marokkaan, vertelt hij me met enige pret in de ogen dat de meteo voor morgen zegt: Pui, meer. Hij krijgt een Peroni van me. Op weg naar de kust voel ik de temperatuur teruglopen van 39 naar 34 gr. Heerlijk!
Paul Theroux was op zijn reis langs de zuilen van Hercules ook in Metaponte geweest en uit de trein gestapt om het huis van Carlo Levi te bekijken. Theroux door velen een mopperkont wordt genoemd omdat hij reisboeken schrijft(onder andere) en een hardgrondige hekel heeft aan toeristen, maar hier in zijn beschrijving van dit deel van Italië is hij mild. Hij spreekt Italiaans omdat zijn moeder Italiaanse was. Ergens in zijn beschrijvingen zegt hij een beetje tussen neus en lippen door: De meeste teleurstellingen van het leven beginnen met dromen.
Feit is dat ik sinds dat rare treffen met die dame, die Engels sprak tegen me maar waarvan ik wist dat ze geen Engelse was, ik een beetje verlost ben van die vreselijke depressieve gevoelens.
Het is inmiddels woensdag de19e geworden en ik vertrek naar…, ja waarheen? In ieder geval de Via Appia volgen die van Matera naar Potenza loopt. Dat is een stevige klus, men belooft hogere temperaturen dan gisteren dus ik zorg dat ik om 7.45 de camping verlaat. Het is dan al meer dan 30 gr. Maar ik heb de wind wat tegen en dat voelt lekker. De dorpen die de Appia aandoet liggen allemaal hoog op de top van een berg en dan weer naar beneden, meestal lekker steil. Ik vergeet koffie te dinken en dat duurt tot het volgende dorp, maar voor ik dat binnen kan rijden wordt ik door de veiligheidspolitie tot stoppen gemaand en men vraagt mij dringend iets waarvan ik niet weet wat het is. Ik vertel dat ik Hollander ben, en hij gebaart dat ze aan die lui helemaal niets hebben. Terroristen worden hier geacht Italiaans te kennen en te kunnen. De jongen die me croissants (met honing) n espresso op het terras brengt spreekt redelijk Engels en vind dat mijn manier van reizen de enig juiste is. Ik geniet van mijn ontbijt. Het landschap laat zich moeilijk beschrijven, het is wijds en woest maar ook liefelijk door de intensieve landbouw die er gepleegd wordt. Meestal graansoorten. De weg holdert van col naar col, meestal boven de 1000 mrt, het wegdek is matig, maar de geuren en bloemen maken het een schitterende rit. Het landschap, de enorme weidsheid deed me aan Z. Afrika denken. Niet aan Spanje of Frankrijk. Maar als ik Potenza voorbij ben en de drukte begint, op de weg maar ook tussen de steden en dan is die weidsheid weg. Ik geef de tomtom even de regie want ik kom er op de kaart niet uit, soms lijkt een snelweg noodzakelijk door het ontbreken van een andere verbinding. Eerst stuurt hij me toch over een snelweg: Fine al 150 cc staat erbij een symbool van een motor. Maar het schiet wel op, maar als ik weer op een nieuwe weg rij en ineens wel 3 borden waarschuwen dat er in de tunnel geen verlichting is, trek ik me er niet veel van aan. Dat bord heb ik regelmatig gezien en er bleek licht genoeg. Deze tunnel is 2 km lang en na 30 mrt is hij aarde donker. Aan mijn koplamp heb ik niet veel want er zit bagage voor bovendien waren alle tunnels verlicht. Als in de Roertunnel ook maar 1 lamp kapot is gaat de tunnel sluiten! Hier rij ik ineens tegen een muur van zwart, ik kan de zijwanden nauwelijks onderscheiden en de middenstreep is een meter van de scooter niet meer te zien. Ik stop, paniek want stoppen is vragen om ongeluk, maar doorrijden ook. Ik rij op die streep maar slinger door het gebrek aan snelheid. Het blijft aarde donker, tot ik een vrachtwagen achter me hoor maar het duurt vrij lang voor ik van zijn koplampen gebruik kan maken. Ik rij zo dat hij er niet langs kan maar hier in Italië hebben ze minder moeite om een ononderbroken streep te negeren. Hij toetert maar dat kan van alles betekenen en gelukkig gaar de tunnelweg nu naar beneden en kan ik tot 70 p/h door jagen. Aan het eind van de tunnel moet ik afslaan en het lukt me om naar de chauffeur te zwaaien, Een dorp verder stop ik en zie dat een alimentatie nog open is en beste. 2 halve liters vocht. IK was doodsbang in die tunnel en toen ik stopte voor dit winkeltje had ik moeite op de been te blijven. Ik eindig de rit, nog steeds behoorlijk ontregeld aan de kust net onder Salerno, daar is een camping. De vrouw spant een waslijntje voor me en brengt een prullenbak en kijkt meewarig als ik mijn roze korte broek ga wassen. Maar eerst had ik een koude Peroni gedronken voordat ik de tent ging opzetten en ben toen in de zee, 30 mrt verder dan de ten,t gesprongen en waste alle angsten van mijn dampende lijf.
Mijn overbuurman hier op de camping, Lido di Salerno, de enige camping in de verre omgeving, spreekt buiten 3 woorden Tedechi enkel Italiaans maar wil alles van me weten. Hij heeft 2 dingen om zijn nek hangen, met de een kan hij muziek beluisteren van liedjes die Andree Hazes vertaald heeft ui het Italiaans en met de andere, het lijkt op een balpen kan hij enorme rookwolken produceren, en als hij dat doet kijkt hij erbij zoals een ander een opluchtende wind laat.
Ik ga de volgende dag die Amalfikust eens bekijken waarover in zo hevig opgewonden toon wordt gesproken. Ik moet door Salerno en kijk uit naar een Vespa of Piaggio dealer. Zie wel een gomma zaak en stop en haal de man naar mijn scooter wen wijs op mijn, net voor ik op pad ging gemonteerde achterband. Nee, dat was helemaal niet goed. Kijk dat is een 130 en voor ligt 120, die band is te breed, daarom kwam ik ook naar hem toe. Het was duidelijk, hij ging bij een collega een ander halen en die er onder zetten, toen ik naar een bancomat liep zag ik een Vespazaak en ging ook daar bij aan. Daar reed ik naar toe en hij maakte een proefrit. Hij is wel erg piano, was zijn commentaar. Via een kennis werd er voor vertaling gezorgd. Hij regelde een gemodificeerde bobine en ik zou vanmiddag na 4 uur terugkomen. Het is allemaal zo gebeurd en nu wacht ik met the proof of the pudding tot zaterdag, want dan vertrek ik voor de rit naar Rome.
Die Amalfikust is er zo een als bij Nice, steile hellingen en geen plaats voor iets en dus peperduur, bekende beelden van boven elkaar gebouwde huizen en een kronkelweg van 60 km naar Sorrento. Gelukkig doe ik het op de scooter en kom overal door heen, maar het overige 4 wiel vervoer staat regelmatig stil. Erg vervelend met die brandende zon en 38 gr.