Het hoogtepunt van Sicilie

Het hoogtepunt van Sicilië
Met het verslag geven van je reis loop je niet alleen op papier altijd enige dagen achter maar met je gedachten ook. Je doet verslag maar wat je erbij dacht is alweer verdrongen door meer recentere gebeurtenissen of beelden. Je bent dus steeds bezig met het verleden, en hier op Sicilië is dat niet zo erg want dat zijn ze hier de gehele tijd. Over enkele weken is het alweer 70 jaar geleden dat de geallieerden hier voet aan wal zetten. Toevallig hier in Siracusa op 10 juli 1943. Generaal Patton waarschuwde zijn soldaten dat ze Duitsers en Italianen tegenover zich zouden vinden en dat ze zelf ook wellicht dat bloed door de aderen hadden vloeien maar ze moesten onthouden die anderen in een hol geleefd hadden. Het was diezelfde Patton die een paar dagen na de invasie zich liet gaan en een GI die in het hospitaal terecht was gekomen vanwege psychische problemen, of zoals Patton het noemde; lafheid in gezicht van de vijand en de soldaat, waar de pers bij aanwezig was, een muilpeer gaf. Dat kwam hem duur te staan, maar hij zat er niet mee. Patton verongelukte bij een vliegtuigongeluk ergens bij München in 1945.
Ik zit op dit moment op een camping aan een strandje dat onderdeel was van de laatste invasie in 1943. De eigenaar van de camping vertelt me dat als je snorkelspul hebt, nog veel oorlogstuig uit het water kunt vissen. Vorig jaar zijn nog 2 mannen met hun jeep opgeblazen toen ze hier in het veld reden door een achtergebleven bom. een kennis van hem, die die invasie had meegemaakt, vertelde dat de baai bijna onzichtbaar was door de boten.
De dag voor ik hier aankwam reed ik met de scooter naar Regalo, een stad in het binnenland op een heuvel, het was zondag en erg warm ,en besloot naar een volgende plaats te rijden en dan naar zee. Toen zag ik een bord: Regalo storico en om de hoek ontrolde er zich een prachtig uitzicht op dat historisch Regalo. Gebouwd op twee heuvels van ruim 300 mrt hoog en steil en een schitterend dorp met toch nog smalle straatjes zodat ik ontspannen op de scooter door het dorp omhoog en via een andere weg weer naar beneden kon rijden. Dat zelfde effect vond plaats een dag later bij Noto. De weg leidde om de plaats heen maar ik zag genoeg op de heuvel om af te slaan en de scooter te parkeren. Een plaats vol barokke gebouwen en kerken met trappen als moest je penitentie doen. Alles in goudkleurige steen die in de directe omgeving gedolven of gezaagd werd. De culturele rijkdom is overweldigend hier op Sicilie. Weer later loop ik in het stof het Griekse Amphitheater en er naast het Romeinse Amphitheater van Siracuse te bekijken, nadat ik met de scooter de oude binnenstad heb bewonderd, met al die kunstzinnige balkons en kerken en fraaie gebouwen maar ook het als een fort gelegen havendeel. Buiten dat alles is er nog dat landschap, steeds weer verrassend, veel kassen, met dat lelijke gebogen plastic, en als ik het over iets lelijks heb dan is het toch boven alles de enorme hoeveelheid huisvuil dat boven en naast de containers zich opstapelt omdat het gewoonweg niet opgehaald wordt. Je ruikt het op de scooter van verre, die weeë geur van rottend vuil. Dan zijn er weer mensen die daaruit nog weer zaken halen die voor hen weer van nut zijn, maar het gevolg daarvan is dat het vuil los op de straat of in het veld komt te liggen. Verder de reis zie ik dat men bergen zand over de rottende massa heeft gegooid.
Rij je over de kustweg, dus pal langs de zee dan wil je bij elke baai wel een foto of een plan maken. Het plan gaat dan altijd over een huis op die plek. Dat plannen en uitvoeren hier niet altijd in de goede volgorde gaan, kun je op geregelde plekken waarnemen. Ik kwam langs een viaduct dat naar een tunnel in een rots leidde maar dat was het dan ook, ergens anders een heuse fly-over na 2 of 3 etages maar er liep geen weg over en het nut en noodzaak ontbrak ook. Maar bij ons besteden we wel eens de financiering van een tunnel uit en blijken dan het dubbele betaald te hebben.
Nog iets over de wegen hier op Sicilië, Er is veel om naar te kijken maar niet zoveel om de weg te veronachtzamen, tenminste als je met de scooter rijd. Er is altijd een gat in de weg, of een diepe verzakking en op hooggelegen viaducten zijn de lassen in het wegdek zo kapotgereden dat er een gat van 10-15 cm asfalt weg is, of men heeft een waterafvoer er in aangelegd die veel lager ligt. Het is de kunst om je niet op de kant te laten dringen want dan gaat het verkeerd, laat ze maar achter je blijven, dat geeft soms protest maar dan breng je je niet in een gevaarlijke positie.
Ik heb me weer verplaatst, en wel van Siracuse naar Catania, landschappelijk een ander gebied, steile kusten want ik ben nu aan de voet van de Etna gekomen, de campings vragen fors meer geld voor een plek en het is veel drukker met alles. Het heerlijke landelijke leven is voorbij. Hier heerst hectiek en daarvoor ben ik hier niet gekomen en vind eindelijk een betaalbare camping en ga me bezinnen wat te doen.
Dat te doen staan is de volgende dag, om eindelijk eens weer van die wolken en onweer in het hoofd af te komen, de Etna te gaan bestijgen met de scooter. Je kunt tot ong. 2000 mrt hoogte komen en dan gaan er liften. Het weer is perfect, vanaf de camping bij zee zie ik een klein wolkje boven de hoogste krater op 3300 mrt. Ik overweeg warmere kleren mee te nemen dan de korte broek en het zomers hemdje die ik aan heb, maar ik ben niet helder en wil het liever koud dan warm hebben. We zien wel! Ik klim via de zuid.route het is ongeveer 35 km tot de lift. Na Nicosila begint de echte klim en komen er meer wolken rond de top en minder in mijn hoofd, dat werkt. Het gaat nu redelijk steil en eenmaal boven de begroeiing ruik je d bloemen uitbundig. En verder is er alleen maar lava, in alle vormen, altijd woest, alsof de aarde in een geweldig slechte bui is geweest, een stroom vloeibaar gesteente dat in een enorme breedte naar beneden is gestroomd. Soms gaat de weg door die massa en ervaar je de enormiteit. Inmiddels is de temp. ver onder de 20 gekomen en tuf ik over de bijna verlaten weg omhoog. Nog 4 km en nu begint de wind ook nog op te steken en de wolken belemmeren de zon. Ik stel me voor dat zo direct om de hoek de enorme Cycloop met zijn drietand op de weg mij staat op te wachten, het is tenslotte ook zijn terrein want Odyssee werd met rotsen na gesmeten toen hij en zijn makkers aan de Cycloop ontsnapten aan deze kust, op hun reis naar Mycene. De brokstukken liggen bij mijn camping nog net boven water.
Maar even later heb ik de koffie in een café bij de liften bereikt en ben ik ook verlost van weet ik veel voor bezoeking. Eergisteravond vroeg een medekampeerster of ik na de koffie nog bij haar wilde langskomen om te praten, ik stemde in, het werd al schemerdonker. Maar toen ze wegliep besloop me een angstgevoel die zich nestelde in m’n maag en de ademhaling ging versnellen en toen wist ik het weer. Ik ben de tent in gekropen, zette de mp3speler aan en probeerde met de muziek tot rust te komen. Terwijl je dat doet als een dame je vraagt nog even te komen praten en de tent in vlucht, dan vraag je toch om een dokter in de zaal? Of, in mijn geval om de Etna?!