Worstelen en boven blijven

Regalo, 8 juni 2012
Gisteren in Agrigento ontmoette ik een soulfriend op de camping. Een Duitse jongeman van 40 jaar ongeveer die me aansprak en vroeg of ik met de roller uit Holland was gekomen. Zodoende raakten we aan de praat. Hij reisde op een Hybride fiets voor de bagage en dus vroeg ik hoe hij was gevaren. Oh zei hij, ik ben al een tijdje onderweg, ik ben al door Spanje en Portugal gegaan en terug door Frankrijk en Italië en straks ga ik naar Griekenland. Hij had op de Canarische eilanden overwinterd. Hoe noemde je het, vroeg ik. Een sabbatical jaar. Dat moet ik onthouden om het mijn vrouw te vertellen, zei ik, want dat lijkt mij ook wel iets. Ik vroeg hem wat iemand mij ook gevraagd had en waarop ik geen antwoord wist: Is het niet, want het was ook een Duitser die het mij vroeg, langweilig, zo alleen. Hij keek me aan. Nee, daar had hij ook geen antwoord op, het was ook nog niet bij hem opgekomen. Je hebt stukken die gedaan moeten worden en saai zijn, maar langweilig?. Nee, dat bestond niet in ons beider reisvocabulaire.
In Agrigento bij de opgravingen lagen grote beelden van Goden. Zo kon je mooi zien dat ze in delen in elkaar gezet of liever tegen elkaar werden gelegd. Zeus de Olympiër lag er en nog wat onbestemde figuren. Op de camping heb ik de rest van de middag zitten praten bij het zwembad met Engelsen en Nederlanders. De Engelsen drukten me op het hart om naar Grenada, het eiland in de Caraïben te gaan en dan de ferry naar het ernaast gelegen eiland te gaan. Alles nog ongerept en zo onthaastend, dat het wel een minuut of 20 duurt voor je een bier krijgt, nadat je die besteld hebt. Ik schrok er van.
Hier bij Lido di Regalo in het zuiden van Sicilië sta ik op een camping in een baai met mooi zandstrand en een zee waarin je eerst een heel eind moet lopen alvorens je kunt zwemmen. Overdekte plaatsen vanwege de zon een strikt eigen wastafel en toilet, alles kraakhelder. De oude Engelse eigenaar is welwillend en houdt het allemaal goed in de gaten. De reis van Agrigento naar hier, 150 km, is een lust voor het oog, een redelijk rustige weg en regelmatig sla ik af om bij een dorp naar de zeekant te kijken. De dorpen zijn uiterst stil, de kustlijn is de kustlijn en dat is het. Geen Lido’s of ander vertier, niets, niets alleen rust en stilte. Twee mannen hebben door de kiezels met hun auto een boot trailer naar de betonnen waterlating gereden, de boot dobbert in het water maar het lukt hen niet het autootje, een Panda, weer door de kiezels op de weg te krijgen. Vlak bij hen staat een andere man te vissen en bemoeit zich er niet mee, hij doet of hij niets hoort, wat moeilijk valt want het grint vliegt alle kanten op. Ze proberen het omgekeerd in zijn achteruit door het grint maar dat mislukt helemaal en nu staat het autootje dwars in het grint. Verderop in het water zijn twee mannen met laarzen iets onduidelijks aan het doen met een schepnet tussen wat rotsen die net boven het water uitkomen. Ik ga vertrekken daar, voordat ze een beroep op mijn spierkracht gaan doen, want zo komt het niet goed en via de 2e versnelling lukt volgens mij ook niet vanwege het weinige vermogen van de Panda. Het is zo’n graad of 30 en er heerst een heerlijke loomheid. Terug in het dorp ga ik bij het enige café een americano drinken en een panini prosciuto eten. Ben je Canadees vraagt de eigenaar, zoiets heeft nog niemand aan me gevraagd, maar hier wel.
De coördinaten hebben me naar de camping gebracht waarheen ik wilde en het zag er fraai uit. De op leeftijd zijnde Engelsman legde uit waar wat was en wat ik nodig had, daarna kon ik kiezen waar ik wilde gaan staan want veel was onbezet. Ik koos een plek, het was overdekt tegen de felle zon en dichtbij de zee, die je niet kon zien vanwege een schutting maar wel horen en dat leek me een goed geluid om bij in slaap te vallen. Toen de tent stond kwam er een dame van wat onbestemde leeftijd zich bij mij melden en begint in het Nederlands zich te beklagen dat ik op haar gebied stond, en hoe ik het bestond om met zoveel mogelijkheden juist die plek had uitgekozen. Nu is een dergelijk vraag stellen hem ook eigenlijk al beantwoorden, iemand beklaagt zich bij het bingo toch ook niet over het feit dat no.3 valt terwijl er keuze tussen 100 nummers is. Ik probeerde beleefd te blijven en zei haar dat ik het met de eigenaar zou opnemen of ik op haar plaats stond, het leek mijn van niet maar geef de vijand een achterdeur om te ontsnappen. Daar kwam ze weer aan, ze wilde mij helpen mijn tent te verplaatsen, ik zei nee, ik wil geen hulp. Ze ging zich bij Duitsers beklagen hoe ik haar zeezicht ontnomen had, niemand had zeezicht want dat werd ons door een schutting ontnomen. Enfin, dit ging maar door tot ik zei: Nu is het afgelopen mevrouw, vanaf dat ik hier aankwam zit u mij lastig te vallen. Ten einde raad eiste ze, omdat ze op alle fronten aan het verliezen was, dat de scooter niet naast mijn tent maar in de zon moest staan omdat dat ding stonk naar benzine. Die mensen moeten ook door het leven maar ik kan me voorstellen dat als ik Nico Dijkshoorn om advies zou vragen hij zou zeggen: drink twee grote flessen bier en daar tussen door een hoeveelheid pure azijn, slik even geen Allupurinol, en zeik vannacht tegen hun tent, wedden dat er morgen een gat in zit! Ik ben zo welwillend geweest om de scooter weg te zetten en toen bood ze aan om mijn pils koud te zetten wat ik beleefd heb afgewezen , omdat mijn gestel geen koude inbreuken kan verdragen. Ik moet tegen mijn buurman thuis zeggen dat ze trots was uit Zeeuws Vlaanderen te komen.
Haar echtgenoot hield zich wijselijk op de achtergrond en ik beklaagde de man, wat een kruis. Krijg je als eiland na al die invasies en invloeden van overheersende volkeren ook, als Europa bijna een is, nog zoiets. Gelukkig komt er altijd een nieuwe dag en voor mij tijd om nieuwe verten te gaan ontdekken.