Verder van huis

Verder van huis
Niksic, 25 juni,
Ik had me in Sarajevo bij diverse personen laten informeren over de te verwachten gebeurtenissen op de 28e juni maar er was er niet een die kon vertellen dat er iets gedaan zou worden dus neem ik de gok en vertrek al 3 dagen voor de tijd. Het was weer een bijzonder hete dag vandaag en het is me zelfs gelukt om eindelijk eens de tunnel te bezoeken, het staat slecht aangegeven maar dat is met veel dingen het geval. Het was in de buurt van de bandenman dus nu kon het niet missen. Het is wat het is, een tunnel die de belegerde stad verbond met het niet bezette deel van Bosnië en kaarten laten dat goed zien. Ook een stuk tunnel kan bezocht worden, een groep schoolkinderen zat verveeld te kijken tijdens de uiteenzetting, ik loop een stukje van de tunnel door en rij daarna naar de camping om mijn vertrek morgen vast voor te bereiden. Eer komt een Hollander op een grote BMW motor naast me staan en we raken aan de praat. Ook hij gaat naar de camping in Albanië en heeft nog een mooie tip. Mogelijk zien we elkaar daar dan weer. We zitten die avond bij mijn tentje de muggen weg te slaan en kletsen over de reizen die we gemaakt hebben. Als het gaat schemeren, kruipen we ieders in ons tentje. Ik vertrek de volgende dag al om 7 uur, het is vrijwel onbewolkt maar dat blijft niet zo. Het lijkt wel of er mist hangt en telkens voel ik koudere stukken lucht dan even er voor. Uiteindelijk moet ik naar 1300mtr klimmen en het wordt onaangenaam koud. Als ik na 75 km bij een afslag naar Monte Negro kom wil ik die laatste munten slijten maar ik weet niet wat ik er voor moet kopen, benzine, ja maar ik rij pas 80 km op die tank dus dat schiet niet op, dat is 2 lt. Er volgt een zeer smalle weg, niet breder dan 4 mrt en vol met gemene gaten en dat is de weg tussen 2 hoofdsteden. Sarajevo en Podgorica. Er staat geen huis meer en de grenspost is toch nog 20 km verder. Dan is er de Bosnische douane en over een houten brug met de planken in de rijrichting kom je bij de Montenegrijnen. Beide douaniers doen geen mond open en na een stempel kan ik verder. De weg is weer wat breder en loopt langs een stuwmeer van grote lengte. Het begint steeds harder te waaien en dat mag gerust een storm of erger heten, ik moet de beide handen zeer stevig om de handvatten knijpen en nog sleurt de wind me wel 2 meter over de weg richting meer. Ik schrik ervan en ga dicht tegen de rotsen aan de linkerkant rijden om niet het water in geblazen te worden. Dan volgt er de komende 15 km allemaal tunnels, gaten in de rotsen meer niet, geen verlichting, soms aan de rechterkant zijn openingen gemaakt waar daglicht naar binnenkomt, maar het lekt behoorlijk, vooral in de langere tunnels en dan zie je het eind ook nog niet dus het is met de billen tegen elkaar gedrukt die tunnels rijden. Het enige geluk is dat de wind/storm dan minder vat op je heeft. Prettig is het niet als het dan ook nog begint te regenen, de hemel trekt helemaal dicht en de temperatuur loopt terug naar 14 gr. Mijn doel van de dag ga ik niet redden, Podgorica. In de stromende regen stop ik bij een café en vraag, omdat ik ook al zonder euro’s zit of ik met de marken uit Bosnië kan betalen. Dat kon zowaar, ik ben verbaasd, maar ze heeft alleen Turkse koffie, ik eet er 2 gekookte eieren bij want die staan in een schaaltje op tafel en ik heb het koud en heb honger. Ik moet geen longontsteking oplopen want dat wordt dan spannend. Ik wacht tot het droog wordt en stap dan weer op maar kom alweer in de regen in Niksic aan en ga direct naar een hotel en als eerste ga ik onder een warme douche staan.
Ik zag op het gevaarlijkste en moeilijkste stuk weg van deze route op een brug die hoog boven het water lag en een nauwe kloof overbrugde waardoor de wind heftig blies, het had veel weg van de Bora die aan de kust bij Rijeka blaast en dan wordt al het verkeer op de kustweg stil gelegd, dat was hier ook niet overbodig, maar ik zie op die brug twee wat lijkt op bromfietsen staan. Dichterbij zie ik er twee knapen bij staan die een foto maken vanaf de brug. Ze zien mij ook en we zwaaien, er is iets wat me niet beviel aan hun, alleen weet ik nog niet wat. Een poosje later rijden ze mij voorbij op een helling en ik hoor ze terugschakelen. Wat verderop staan ze weer te fotograferen en ik stop ook. Een van hen rijdt op een antieke Zundapp, maar dan zie ik wat me niet aanstond. Beiden rijden in een korte broek, dat is niet handig maar het erge is dat het echte Lederhosen zijn met zo’n voorstuk en borduurstiksels voorop. Ik hoor dat ze naar Istanbul gaan, wat zullen ze daar lachen. Ik rij weg en zie ze niet weer terug, gelukkig maar.
Als het blijft regenen stop ik bij Niksic en neem een hotel. Gek om in Monte Negro met euros te betalen, ze zijn niet in de muntunie maar na de onafhankelijkheid besloot men niet een nieuwe munt te bedenken en ze doen net alsof ze al deel uitmaken van de EU, wat niet het geval is. ’s Nachts word ik wakker want mijn bed en kussen zijn drijfnat, aan bedplassen heb ik nooit gedaan, het is pure transpiratie. Zal wel een interne crisis zijn, dus niets om je druk over te maken, ik keer het kussen om en ook het dekbed en probeer ver te gaan met de slaap. Wanneer ik de volgende ochtend naar buiten kijk is het weer iets voor pessi-en optimisten, het kan van alles worden. Ik gok op droog weer en krijg bijna gelijk. Bij de grens met Albanië bij Hani i Hotit, vraagt de Montenegrijn hoever ik al gekomen ben, dan wil hij weten of het maar 45 km p uur gaat. Ik antwoord: Alleen als er politie in de buurt is, hij grijnst en wil dan nog de prijs weten. Het lijkt hem wel wat ook als hij antwoord krijgt op zijn vraag hoeveel dat ding verbruikt. Dan kom ik Shkoder binnen, de 3e of 4e stad van Albanië, heerlijke puinhoop van het verkeer. Ik zoektussen alles door een ATM voor de Leks, waarmee men hier betaalt. Later zie ik in het dorp waar ik nu ben een bewaker bij een ATM zitten met de Kalasjnikov op schoot. Ik vroeg op een plein aan een vent die leks wilde verkopen hoeveel ik kreeg voor een euro. Ik had gezien dat de benzine 180 lek kostte. Hij bood op zijn calculatortje 134. Dus niet zo gek. Maar een dubbele espresso kost 100 lek , een halve lt. bier ook en een heerlijk broodje kebab, cevapaci ook. Ik rij in een beetje regen naar de camping waar het alweer droog is en installeer me. Daarna een ritje in de buurt, we, Mieke en ik, hebben hier gefietst een paar jaar geleden. Ik rij naar een cafe in de buurt en neem een pint Tiranabier. Er komt een man naar me toe en begint in het Engels te praten. Dat is veel makkelijker dan dat handen en voeten gepraat. Hij was in de jaren 90 naar Engeland gegaan, ja, daar kwam je binnen als je zei dat je uit Kosovo kwam, daar spreken ze ook Albanees, dus. Hij kreeg er onderdak en een job maar besloot naar de USA te gaan. Dat was het Most stuped thing to do, want hij kreeg als Albanees van z’n never not een green card. Kostte hem duiten met geld voor een advocaat en hij ging terug Albanië. Nu had hij wat koeien en varkens en wat kippen en wat honden. Shar, zo heet het hondenras dat hij fokt. Mean dogs zeker, vraag ik. Ja, heel sterke grote honden en very mean. Vroeger gebruikte het leger en het volk deze honden om voor hen tegen de vijand te vechten. Hij wil niets drinken en ik ook niet van hem. Je moet weg als je droog op de camping wilt komen, zegt hij. Na morgen komt er in 2 maanden geen regen meer, en ik moet dat bootreisje gaan maken naar de Hills, waar de lucht zo puur is. Er loopt een stokoude man over de straat en hij vertelt me dat de man 94 jaar oud is. Heeft een hard leven gehad, vele jaren nog 0nder Hoxha de dictator. Weet je hoe het komt dat hij nog zo loopt? Vraagt Palom, maar in Engeland veranderde hij zijn naam in Paul, want iedereen noemde hem Pidgin. Nou?, vraag ik. Omdat hij altijd in beweging is gebleven, altijd lopen. Zal wel nooit Lipitor hebben genomen. Zelf neem ik ze wel weer en kan me zo aanmelden bij het ministerie of Silly Walks.
Ik heb Hans’ raad opgevolgd en ben met de scooter naar een zaakje hier gegaan, want nu waren de achterkanten van het gelaste bouten los gaan zitten. Nee, we gaan niet lassen zei de jongen, we gaan het weer original maken. Ik ging koffie drinken terwijl hij samen met een ander de gaten weer open boort en regelmatig de boor opnieuw moet slijpen, ze hebben er moeite mee maar dan zijn de gaten voor de ophanging weer vrij en gaat de ander de bouten en moeren ergens op de brommer vandaan halen. Of ik €5- teveel vond, vroeg hij. Nou graag hoor voor een uur werk. Die avond komt mijn kennis uit Sarajevo op de camping aan en we boeken de reis met de boot over een traject van 60 km heen en weer over rivieren en stuwmeren in het ruige en onherbergzame binnenland. Eerst anderhalf uur over waarschijnlijk een zeer slechte weg. Of we maar morgenochtend om half 7 bij de poort willen staan dan komt een taxi ons halen. Ik krijg voor het eerst last van die aangegane verplichting maar vecht er tegen en wat later als ik in m,n tentje lig is het over. Heb ik eindelijk het project Gavrilo Princip heel behoorlijk afgesloten na bijna een jaar, zou ik opnieuw niet tegen enige stress kunnen. Kom nou.