Een eerste mirakel

Een eerste mirakel



Zaterdag 19 mei Aire sur Adour
Om 6 uur in de morgen hoor ik de regen op de tent tikken en als het even stopt begint het opnieuw. Ik had al in de krant gezien dat de dag met een inktzwart wolkje waar druppels uitkwamen was gemerkt dus alle hoop de bodem in. Ik blijf liggen tot even over 7 en kruip dan op de gebruikelijke wijze naar buiten. Oh wonder, hoe ver ik kan kijken alleen maar blauwe lucht. Er schiet me een dichtregel van Dmitri Verhulst te binnen die op gekuiste wijze luidt: Een mirakel is geschied de hemel is blauw en het regent niet. Mijn buurman is ook op de hoogte van deze meevaller, ik pak alles op en kan om 8 uur de camping afrijden. Al direct zie ik collega pelgrims langs de weg lopen, allemaal in korte broek en velen dubbele stokken bij zich. Ze lopen op het pad naast de weg en dan buigt die soms weg en zie je ze een tijdje niet. Nooit zie je een groepje lopen altijd eenlingen of een echtpaar die samen loopt. Als ik in een van die prachtige dorpen mezelf een kop koffie gun zit er een mede pelgrim aan een tafeltje. Hij bestelt een biertje, het is half een, en kijkt mij aan. Hij heeft een getaand gezicht en een beetje een haviksneus, als die Bad uit the Good , the Bad and the Ugly.
Lee van Cleef. Hij pakt een stuk harde worst uit zijn knapzak en met een zakmes met houten gevest snijdt hij een heerlijk stuk er van af en ontdoet het van het witte vel en snijdt het dan langs doormidden en begint dan lekker te smullen , en ik kijk toe. Hij heeft een houten hoge stok bij zich zoals het hoort. Ik vraag aan Monique , de uitbaatster om een tampon(stempel) en zoals iedereen die je om een stempel vraagt zet ze er de datum bij. Ik stap weer op en in de verte zie ik een nieuwe depressie op duiken. Al eerder vandaag zag ik na 75 km de contouren van de Pyreneeën al opdoemen maar dichterbij gekomen was het een front van een hevige depressie die met geen Seroxat weg te krijgen is. Maar toen bleken de donkere wolken behoorlijk hoog te zitten zodat er geen regen uitviel. Maar bij deze wel, het is nog geen half uur meer te gaan, dus als het begint te regenen schuil ik onder een boom. Het blijft druilen tot ik in Aire sur Adour ben. Ik sta op de camping langs de rivier in het dorp. Later zie ik dat er een gite pelegrin is, een plek om te slapen voor ook mij. Vaak zitten ze vol, van tevoren geserveerd. Ik de kerk in waar ik weer een stempel haal, ik weet het, het is zinloos voor mij op de bicyclette, maar ik speel dat ik pelgrim ben, ook bij de 2 dames in de kerk die achter een tafel zitten om pelgrims te ontvangen. Ze vragen me de hemd van het lijf, waar en wanneer ik begonnen ben en waar ik vannacht geslapen heb, ik hoor vandaag weinig, de oren zitten dicht , maar ik doe ook maar alsof mijn Frans zwaar ontoereikend is. Ik krijg zoute koekjes en de stempel. Als ik zou zeggen dat ik woensdag in Santiago wil zijn , denken ze vast met een moderne uitvoering van Jacob de Meerdere te maken te hebben, die kon in 700 jaar tijd van Palestina naar Santiago reizen en dan in vermomming als de Morendoder daar faam vergaren. Daarom lopen we naar Santiago. Ik zei al, je moet een geloof hebben.

Zondag 20 mei.
De buurman op de camping zegt dat het al vanaf 4 uur in de ochtend aaneengesloten regent, ik voel het aan mijn grondzeil, het voelt waterkoud aan. Hoe krijg ik alles een beetje droog op de scooter ingepakt, dat is het eerste probleem. Het 2e is dat nu de tomtom niet te gebruiken is en de printversie straks bij elke plaats nat wordt en onleesbaar. Ik blijf , in de valse hoop dat het droog wordt wat langer liggen, maar dan moet het maar. Ik kan het ingepakte zolang onder een afdak droog zetten, maar de tent moet in de regen gebeuren. Als alles ingepakt en opgetast is zie ik de spullen onder het afdak staan, rij er heen en zet de scooter op de standaard en pak de rugzak en handtas en hoor dan de scooter omvalllen. Een niet zo'n pelgrims kreet komt me over de lippen en ik moet hulp inschakelen want alleen krijg ik hem niet weer overeind, gelukkig is daar de buurman, tja zompige grond. Dan begint de rit van vandaag. 160 km naar St. Jean pied de Port, aan de voet van de pas de Roncevalles, de Roelandspas. Ik moet dus noodgedwongen veel stoppen en gok ook op mijn richtingsgevoel , maar dat is link met dit weer, je rijdt zo verkeerd en dat is dan zuur. Na 60 km zit ik echt te rillen op de scooter, ik heb het regenpak aan maar mijn leren jack voelt doornat aan en de handschoenen natuurlijk ook. In een café in een dorp is het gezellig druk, de lokalen hebben besloten het op een drinken te zetten om 12 uur en de pelgrims hebben zich ontdaan van allebeschermende kleding, o.a. de poncho met capuchon zodat de rugzak onder de poncho droog blijft. De mannen lopen allemaal terwijl het maar 10 gr koud is in korte broek. Naast mij, terwijl ik de grand café nauwelijks stil kan houden zo ril en tril ik, worden er grote bellen vin blanc sec besteld, ik denk een Jurancon. Ik ga er nog harder van rillen. Na nog een grand café en nog een pain au chocolat besluit ik verder te gaan, tot ik het te koud krijg en dan het eerste hotel induik die ik zie.
Benzine is een probleem, ik had de lt. extra al bij de start er ingegooid en op zondag op die kleine wegen is niets open, tot ik een Intermarche24/24 zie en het probleem is opgelost. Ik hou het tot vlak voor St. Jean vol, moet nog wel een colletje over met 2 hotels complet en dan is het bingo. Langdurig douchen, oh wat voel ik koud aan, dit kost liters water.
Dit is nu de 2e keer dat ik hier op de scooter ben en het is het zelfde groeizame weer. De vorige keer toen ik herstellende van wat bypasses was hield ik het voor gezien in Pamplona, dat is jammer want nu kan ik daar niet mee thuis komen. Je kunt natuurlijk wel vraagtekens zetten bij de geografische kennis van Jacob de M. want wie gaat nu het Midden Oosten verruilen voor dit onherbergzame N.W. van Spanje.