Beroemd worden

Beroemd worden


Als ik daar bij St. Jean in het hotel zit bekruipt me een bekend gevoel, onzeker , opgejaagd en angstig, ik heb weer een te grote baal hooi op de vork genomen. Voel een grote depressiviteit opkomen. Ik ken het en weet dat eten helpt en geen alcohol nemen , . Dat kan hier gelukkig niet al te laat, wat betreft het eten .Daarna meteen naar bed, om half acht, Ramen dicht, gordijnen dicht zodat ik niets meer van de regen kan horen en zien. Ik slaap tot kwart voor acht en ga me aankleden en ontbijten, dan zie ik dat het nog steeds regent. Maar de slaap heeft goed gedaan, ik voel me uitgerust en kan er weer tegen aan.. Voor ik opstap gaat het regenpak aan en dan kan ik vertrekken. Door de smalle en steile straatjes van St. Jean pied de Port naar het bureau d'accuil voor de stempel en dan kan de klim beginnen naar de Roncevalles, waar Roeland vergeefs vocht en verloor terwijl zijn baas allang een akkoord bereikt had, Over dat bedonderd worden door de baas kom ik nog terug als er bij de Cruz de Fer een steen, van huis meegenomen, geworpen moet worden om eindelijk van geestelijke bagage verlost te worden.
De klim naar de col verloopt regelmatig, het water komt in golfjes over de weg je tegemoet, op een gegeven moment ben je boven de wolken waar weer andere wolken voor regen zorgen, maar dan ben je er en is er een café met hete koffie. Het is 4 gr. Op de col, ik krijg een cello, stempel en ga verder. Na 45 km ben ik weer in Pamplona. Toen in 2007 was het 15 gr en besloot ik niet verder die koude hoek naar Santiago te gaan. Nu is het 9 gr en het regent en ik ga door. Dat is ook ten gevolge van de vele , zeer vele reacties van jullie lezers, dat me de moed geeft door te gaan, en jullie moeten dat ook blijven doe. Ik reageer dan wel niet veel op die reacties maar reken erop dat me dat goed doet.Even speciaal voor Hans: ga die reis doen, als je je goed genoeg voelt, Omdat ik al 2 dagen de navigatie niet kan gebruiken, is het zoeken in Pamplona om een goede weg te vinden.. Bij een kruispunt staat iemand die in de haast de witte alfa op een verdrijfvak heeft geparkeerd en naar mij wijst en gebiedt te stoppen. Ik doe dat en til m'n vizier op als een echte galante ridder. Hij zegt dat hij journalist is en een gesprek / interview met me wil en wijst op een café waar we naar toe zullen gaan , als ik wil. Het gaat een half uur duren, ongeveer, zegt hij. Ik heb alle tijd als het gaat om beroemd en bekend te worden, dus we gaan. Hij is van El Diaro De Navarra, de grootste krant van Navarra, de provincie van Pamplona en de Basken. Hij vraagt me het hemd van het lijf en vooral de vraag waarom of ik met zo,n kleine moto die enorme reis ga maken met al die bagage. De vraag ligt voor de hand maar het antwoord niet. Ik vertel , in het Spaans en Engels, we beheersen beide te weinig om alles in een taal te voeren, wat me bezielt om dit te doen. Ik en ook Mieke, mijn lief en levensgezel,, willen het beste uit de tijd halen die we nog denken te hebben. Maar het is geen spirituele reis,elke dag is er om na te denken. Je trilt helemaal zegt hij. Ja, maar het is van de kou, ik kan die kop koffie alweer niet stil houden. Na een uur wil hij tig foto's van me maken. Achterstevoren, als Dik Trom op de scooter, over de bagage turend, de helm in de hand, nog andere standjes en dan mag ik eindelijk weer gaan. Het heeft me geweldig geholpen. Hij stuurt de krant op en ook naar mijn internetadres. Nu wordt het zoeken naar de goede weg. Je hebt AP-wegen en NA-wegen. Op de eerste mag ik niet komen en de 2e wel. Maar om op die NA-weg te komen moet je eerst een eindje over de eerste, logisch nietwaar. Ik vind na wat omrijden de goede weg en het lukt om nog een 130 km te rijden, de regen wil niet stoppen , bovendien staat er een zeer harde wind uit het noord westen, precies de richting waarheen ik wil.. Ik stop bij een albergo en neem een kamer en ga lekker eten, ja wel na 9 uur de avond. Lekker oude Spaanse tijden. Ik bestel naast het glas wijn een bocadillo jamon en stil die eerste honger, de dorst blijft. Als het eindelijk 9 uur is eet ik de buik rond aan een menu del dia en de fles wijn die men open op tafel zet is bijna leeg en met 2 consumpties aan de bar is het 3 gangen diner € 14,- Ik ga met een heerlijk gevoel slapen. Morgen beloven ze mooier weer. Grappige types die Spanjaarden. Ik hoorde van een Santiagoganger dat , als je bij het loket komt in Santiago en men je stempelkaart bekijkt en dan vraagt waarom je de reis gemaakt hebt, je kunt 3 zaken aankruisen op de stempelkaart: religieus, spiritueel of nog iets in die sfeer, maar als je er staat en aan alle stempelvoorwaarden hebt voldaan , maar niet een goed antwoord geeft, door bv te zeggen: nou, gewoon , het leek me een leuke tocht, dan kun je het schudden met de Compostolaat, het diploma. Ik val in slaap.

Dinsdag 22 mei.
De weg is nat maar het motregent, ik laat de regenbroek uit alleen de jas gaat aan. Er zit behoorlijk contour in de lucht, het kan van alles worden. In ieder geval niet warm. Ik moet nog 90 km goed maken op mijn schema van gisteren en dan de 215 van vandaag naar wat ik denk Astorge is maar dat klopt niet, niet zo erg maar er is geen camping in Astorge. Daar had ik me op verheugd nadat het weer eindelijk in de middag zomers is geworden. Maar als er voor Burgos een col van 1150 mts hoog zit en de temperatuur weer lekker omlaag is gegaan en het rillen weer begint, heb ik daar nog geen weet van. Wel dat ik regelmatig een dorp inrij voor foto's van kerken en meer fraais Het is ondanks die kou toch weer genieten. In een dorp is het etenstijd en ik bestel koffie en de bekende bocad. Jamon. Er komt een varkenspoot te voorschijn en mijn broodje wordt bedolven onder de prachtig donkerrode ham, erg mager i.v.m. het afvallen. Buiten gekomen voel ik de warmte en verheugd spring ik weer op de scooter. Er volgt een rit over eindeloze wegen door een zachtglooiende landschap. De lopers naar Santiago langs de weg over de zandwegen, fietsers zwoegend tegen de straffe wind over dezelfde eindeloze wegen. Zo kan het nog maanden duren voor we ook maar ergens komen. Na een heuvel gaat de weg rechtdoor en weer hetzelfde, en dat ook eindeloos. Ik kom uiteindelijk in Astorge terwijl ik in Hospital de Orbigo moet zijn, daar is de camping, maar na 320 km vandaag heb ik de puf niet om die 15 km te rijden, bovendien is het op de weg terug, dan moet het morgen weer rijden. Ik ga weer een hostal in.Als je in dit landschap van Asturia en straks Galicia rijdt , inmense wolkenpartijen boven je, ooievaars rondom en dan al die lopers, die er bijna hetzelfde uitzien, in een enorme stoet allemaal dezelfde richting uit,naar iets waarvan iedereen weet dat het onzin is, maar we gaan eensgezins naar hetzelfde.