Keerpunt

Vlak bij de haven, wat hoger, staat een standbeeld van Catherina de Grote. Ze staat op een zuil en wijst met haar linkerhand naar de haven. Ze beval eind 18e eeuw, haar geliefde, generaal Potmkin en later Jose de Ribes en de Graaf van Richelieu: Bouw mij een haven.Potemkin stierf voor dat er begonnen werd maar legde wel de fundamenten door het fort van Hadjibey op de Turken te veroveren, dat op de plaats van de haven stond. Potemkin deed dat beter dan Sultan Osman die , voor de poorten van het kasteel in Kamyanets-Podolski stond en zag dat het onneembaar leek, aan zijn adjudant vroeg: Wie heeft dat fort gebouwd. Allah, denk ik antwoordde die. Laat Allah het dan ook maar zelf veroveren, sprak de sultan, en keerde om.On Odessa werden immigranten gevraagd naar de stad te komen om haar tot bloei te brengen.In 1815 werd het eeb vrijhaven en de bloei begon. Je ziet de cosmopolitische invloeden nog steeds , het is een stad die zo in W.Europa kan staan. De mensen leven het leven, alles is heden ten dage mogelijk. Crisis? Waar?. Men flaneert, drinkt, eet en ziet er schitterend uit. Boulevards als in Parijs, lommerrijk door platanen en acacia's. De straten zijn schoon, maar vol kuilen en gaten. Trams rijden af en aan. Aan de mensen hier kun je zien dat het leven een feest is.Het orginele standbeeld van Catherina en haar drie adjudanten die de stad en haven gemaakt hebben, ze staan een trede lager op de zuil, is door de cultuurbarbaren van het Sovjetregime vernietigd, er staat een replica.Wanneer ik met de scooter eindelijk een orientatiepunt heb gevonden in de stad, het treinstation, een monument opzich, ga ik een hotel zoeken via de Lonely Planet. Ik kan nu gerichter rijden nu ik weet waar ik ben.Ik vind wat adressen maar die kloppen niet meer.Moe naar al die gebeurtenissen aan de grenzen wil ik dolgraag een douche. Een hotel heeft een kamer maar het is eerder een cel zonder ramen en ik vlucht weg. In het centrum vraag ik het aan een parkeerwachter, degene die je betalen moet als je de auto neerzet. Kom mee, zegt hij. We lopen een onderdoorgang in en komen op een binnenplaats met bomen, hij rent een trap op en roept dat ik op moet schieten. Annabelle een mini-hotel. Ze hebben een kamer voor me, de parkeerwachter wil z'n beloning maar ik alleen de 200 hrivny's. Ik zeg dat ik straks bij hem kom. Het lijkt wel of hij me kent want hij gelooft me niet, maar moet naar zijn post terug.De kamer is fantastisch, alles hagelnieuw en luxieus. Later blijkt de prijs een misverstand maar ik klets er wat van af . Ik zit hartje stad, alles gebeurt om de hoek. De scooter wordt vast geklonken en de bagage gaat er af. Ukraine, you know! Kom eens naar Holland, zeg ik. Ik kan me gaan installeren en schoonmaken. Het geld dat ik uit de portemonnaie had gehaald voor ik bij de grens met TN kwam, kon weer op z'n plek terug.Ik had op internet verontrustende berichten gelezen over rip-off partijen en mensen waren een vracht euro's kwijt als ze het landje weer wilden verlaten. In Zwolle hadden we een stuk onbebouwd land in onze wijk vol kuilen en hobbels, we fietsten er graag door in de jaren 50 van de vorige eeuw, eindelijk iets te doen. We noemden het " het kippelandje, zonder verbindings n. Dit TN is zo'n kippenland. Helemaal schoon loop ik wat rond en ga wat eten. Ik heb over Chicken Kiev gelezen, een nationaal gerecht, dat wil ik. Het is kipfilee in een rol en van binnen gevuld met andere kip en een juice van lemon en boter en ook spinazie.alles omhuld door een knapperige broodkorst.Het is wel gruwelijk lekker. Ik heb mijn steun en toeverlaat en degene die ik mijn vrouw noem, verteld dat ik niet verder ga. Hier in Odessa eindigt mijn heenreis. Ik ga niet naar De Krim, dat is vauit hier en terug nog eens 1200 km.Maar als ik mijn rug voel... nouja soms ben ik wijs. Ik kom naar huis roep ik in de telefoon. De volgende dag loop ik naar de trappen van Potemkin. Hier daalt de stad af naar de haven. De trappen zijn bekend geworden door een van de beroemdste scenes uit de geschiedenis van de cinema. In de zwart-wit film Pantzerkruiser Potemkin speelt de geschiedenis van de soldatenopstand op die kruiser voor de kust van Odessa in 1905. De burgers doen mee aan de revolte en de Tsaristische politie doet een charge op de trappen van Potemkin, er vallen honderden slachtoffers.De trappen tellen 192 treden en van beneden naar boven loopt het ook nog een beetje taps toe, zodat het perspectief versterkt wordt. Ik vraag om batterijen want de camera doet het niet meer. De streetwise jongen heeft ze niet en zijn vriend doet me een aanbod, toen hij hoorde dat ik uit Golland kwam dat hij de belushi kaviaar zou leveren en ik betaalde met hash.IK loop terug en ga naar het postkantoor en probeer daar postzegels te kopen, dat lukt na veel 5en en 6en.Ik krijg het er warm van, maar het is al langer dan een week boven de 30gr. Het lopen , ik heb eidelijk de stok bij me, niet de Marrokaanse maar een inschuifbare, is een bezoekingHet verhaal over de grenzen moet nog op internet maar nadat ik batterijen heb loop ik eerst weer naar de steps terug. Het aanbod met de kaviaar geldt nogsteeds en ze hebben veel relieken uit Sovjet- en Nazitijd, gisteren gemaakt.Ik waggel die 192 treden af en wacht beneden op iemand die een foto van mij op de trap wil maken.Dan stap ik in zo'n Wolga en laat me naar het hotel Passag brengen voor het internet. Daar gaat al met al zo'n 3 uur inzitten. Maar zelfs na die rust lukt het niet meer dan 100 mtr te lopen. Ik waggel als een wodkagans Wat jammer, zo'n mooie stad en dan deze handicap. Toch te slechte wegen? Ik ga altijd uit van het gegeven dat ik nooit iets fout doe, wel eens iets verkeerd maar nooit fout. Dus wat staat me nu te doen? Ik sprak met de knaap bij de trappenen vroeg naar een ferry naar Sevastopol op de krim. Gaat niet, zei hij. Kijk, dat schipdaar, die gaat 2 keer per week naar Turkije. Ja, zeg ik, die ken ik .In Istanbul zag ik het liggen ben iedereen was boos omdat het alleen maar hoeren naar de stad bracht. Turks need them, sprak hij. Ik zweeg, van die knapen net als de parkeerwachter hoor en leer je veel. Ik sstompel weer door de stad en loop een 2e keer een winkel binnen het mens achter de toonbank heeft met me te doen.en ik doe opnieuw een bod op een kado voor Mieke.Nee, zegt ze, het blijft dezelfde prijs.Ik doe nog een arme ik act maar ze is onverbiddelijk. Ik koop het en krijg toch nog little er af.We bedanken elkaar. Maar ik was weer van mijn hotel af gelopen en het lukt nauwelijks nog om terug te komen.Misschien moet ik zelf ook ongerust gaan worden. Het ligt aan een spiet in het rechterbeen, denk ik zelf. Maar ik wrijf er al de hele middag over, zonder resultaat.Misschien moet er een proffesional komenmaar Mieke, desgevraagd laat weten dat haar antwoord: Kom naar huis! is. Net zoals Penelope zou hebben ge-sms't als Odyseus z'n mobieltje hebben gewerkt. We waren vorig jaar in zijn stad Myceane, de poort was nog intact met het driehoekige beeld met de leeuwen. Maar ik wil ook nog een paar "gevaarlijke klippen" omzeilen voor ik naar huis kom.