Rust in Ruse

Ik ga de route nog een keer verleggen en ga nog verder terug dan gisteren.Terug , weer die hoge tolbrug over de Donau. Trek de regenkleding aan en koop carterolie. Nu ben ik weer helemaal op orde, behalve de startperikelen.Zonder mogelijkheid tot wassen, ontbijt of wat dan ook, spring ik op de scooter.Maar ik ga me steeds beter voelen, lekker warm ondanks de lichte regen.Overal ondergelopen land, ik rij langs de Donau. Voor de grens, dwz de Donau is de grens, moet ik de pont hebben, de rivier is hier meer dan een km breed.Aan de overkant ligt Silistra, dat is Bulgaria zoals ze hier zeggen. Ik moet door het water rijden om op de pont te komen. Ik neem de shortcut ipv de ubocht, want anders kom ik langs de kassa.De auto's kunnen niet anders als de Ubocht maken, vandaar.De jongens van de pont vinden het een mooi staaltje van me, dat door het water rijden en dan de ijzeren ophaalbrug op zonder natte voeten te krijgen.Zo doende vaar ik gratis over. De Bulgaarse douane vraagt aan me, ze willen wel paspoorten zien, " kom je met die bike helemaal uit Holland? Ik steek een waarschuwend vingertje op. " Denk eraan, respect he. Hij roept een collega erbij. Ze vinden het prachtig. Het weer lijkt op te klaren. Later lees ik dat in een plaats waar ik vanfdaag doorkwam er 258 mm regen is gevallen de laatste 3 dagen. een kwart meter! Het is nu nog 110 km naar Ruse of Pyce zoals het hier weer staat. Cyrillisch.Een door de EU betaalde weg, maar een enkel diep gat erin houd nje scherp. Toch weer de 80 geklokt. Mooi landschap, beetje Ardennen, heuvels vol met zonnebloemen, helaas nog geen zon. Ik pluk en zak vol met wat ik een soort pruimen vind, ze lijken op kersen maar zijn groter en net zo geel als de zonnebloemen. Ze zijn er ook in een rode variatie. Ik at ze ook in Vulkovo, Ukraine en die waren nog onrijp en smaakten als eric, die groene zure pruimen uit Turkije, die zijn er alleen in het vroege voorjaar.Het geeft iets te doen onderweg.Bovendien blijven de pitten op m'n schouder zitten.Maar ik geniet van al weer een nieuw bezocht land. Wat is reizen toch leuk, vooral als je niet teveel emoties tegelijk te verwerken krijgt. In Ruse zoek ik niet naar het Englisch guesthouse maar rij naar een aangegeven hotel. De nieuwe kamer met de gebruikelijke luxe kost 45 lev. Ik hoor dat de lev 40 cent is. En ik mag van de leuke receptioniste haar computer gebruiken vanavond. Maar als ik in de tuin aan wat jongelui vraag of ze een internetcafe weten zeggen ze in het Engels: spring in een taxi en vraag naar Dexter internet. Ik doe ndat en ben 1.50 lev lichter bij Dexter. Wat heerlijk als je elkaar verstaat, wat taal niet vermag.Na een lange type sessie, er gaar wel eens wat mis met deze site, als ik dan een massa tekst wil wegschrijven, gaat het fout en kan ik het werk weer overdoen.Vandaar dat enkelen diverse meldingen krijgen van een nieuw verhaal, vandaar dus..Ik loop naar buiten en de warmte slaat me tegemoet. Wauw, zaterdagavond en ook hier begint de pantoffelparadw. Bulgarije Ruse, een studententad. Ik loop naar waar ik denk dat het het centrum is en strijk neer op een terras en geniet. Heel heel anders hier dan dat ik het me had voorgesteld. Gewoon een mooie stad, oud, met een zeer jong en modern publiek en nog een wijngebied ook. Ik ben weer helemaal terug in de race.
Zondag, de 11e juli.Gisteravond kwam ik op mijn kamer en even later leek het of de Donau over ons heen stortte, zoveel water kwam er naar beneden. Ik lees op internet dat in een plaats waar ik gisteren was, er in 3 dagen een kwart meter water naar beneden was gevallen. Maar vanochtend was het om 8 uur al lekker warm.Ik besluit om in deze stad die al 3 letters bevat van wat ik ga doen RUST te houden, gewoon lekker een dag niets doen. Ik heb 4 dagen achtereen onder slechte omstandigheden op de scooter gezeten en dat eist zijn tol, ik stond vanochtend op en voelde me moe, vandaar.Bovendien kan ik me heerlijk prepareren op vanavond,of krijgen we weer 80 jaar oorlog.
Dat De Deserteur slaat op die Krimoorlog in 1854-56. De Engelsen, met de Fransen vonden het tijd worden om de Russen een lesje te leren. Opgestookt door de Turken landden de Engels-Franse troepen op de kust van Baravlava, de havenstad van Sevastopol. Uiteindelijk veroveren ze de stad ten kostte van grote verliezen, maar laten na de verslagen en gevluchte Russen de genadeslag te geven.Ook deze oorlog laat de volstrekte onbekwaamheid zien van de hoge Engelse officieren. Om de gewonden bekommerde zich geen mens. Die waren enkel een last voor het leger. Geen wonder dat de goede werken die mensen zoals in deze oorlog Florence Nigtingale verrichtten, grote bekendheid kregen.De gewonden die in de straten van Baraclava lagen te wachten tot ze crepeerden of nog slaagden om ingescheept te worden en naar Varna in Bulgarije gebracht te worden.Zelfs 60 jaar later slaagde een Engelse generaal erin om aan de Somme in Noord Frankrijk door incompetentie op 1 dag 20.000 van zijn manschappen et laten sneuvelen.
Het was dezelfde onbekwaamheid dat die beroemde Charge van de Light Brigade plaats vond. Op het laatst van de strijd om Sevastoplo wordt de brigade, 600 man te paard, ingezet. Ze worden massaal afgeslacht door de Russen, van de 600 man overleefden een 200 de nutteloze strijd. De Franse maarschalk Pierre Bosquet, die het voor zijn ogen zag afspelen zei ervan: " Het was magnifiek, maar het was geen oorlog, het was waanzin".Daarvan, daar ben ik de deserteur van. Ook van het dilemma van de eerste journalisten die een oorlog versloegen en de strijd aan het front volgden. " Moeten wij de waarheid vertellen, or shall I hold my tongue", vroeg RUssell, de correspondent van The Times zich daar af.We weten inmiddels dat de waarheid het eerste slachtoffer is van elke oorlog. Bulgarije is ook in vele oorlogen verwikkeld geweest. Onderweg zie ik verwijzingen naar gedenkplaatsen uit 1912 of 1916.He wat was er dan in die tijd? Wij in het westen weten nauwelijks wat zich hier allemaal heeft afgespeeld.Het heeft er met al die oorlogen wel uiteindelijk voor gezorgd dat veel van die ellendige grensovergangen zijn afgeschaft. Maar ergens in mij vind ik het heerlijk dat er nog een paar zijn overgebleven, die gemene Balkangrenzen.