Door de Ukraine

Chervnitsi, 2 juli 2010
Ik ben nu 100 km van mijn hotel en moet dus opschieten met dit verhaalte schrijven, maar ik zag hiet een internet en die zie je niet zoveel. Het is 12 uur en ik heb een uur extra vanwege het tijdsverschil.Dit dus vanwege de voetbal straks om 6 uur hier.Maar nu eerts het verslag dat met mijn vertrek uit L'viv begint.
Vanmorgen kreeg ik al vroeg, wat heet! om half 7 koffie van de babushka.Ze weet bijna alles wat ik doe en ga doen.Ik loop met al m'n bagage op de rug naar de tram, die om 7.30 nog lekker leeg is dus ik kan zitten. We schuren en hobbelen door L'viv tot waar m'n scooter staat. Alweeer een nieuw gezicht weet precies wat ik kom doen. In een schuur waar een Renault Avanttime helemaal onder het stof naast mijn scooter staat Ik laad alles weer op en rij weg. Op de Vul. Genelrale Chuprynka is het weer rijden met beide benen aan de grond, na een tijdje sla ik links af want daar zie ik asfalt en kom uiteindelijk op de ring rond L'viv, en vind de weg naar Ivano-Frankivish. Eerst is de weg erbarmelijk slecht en later als je eindelijk (nw) L'viv uit bent , na 15 km, wordt de weg a la Belgique, ook 20 jaar achterstallig onderhoud. In Ivano FR. is de weg echt onbegaanbaar over zo'n 2 km. De stad verderop precies zo Er is me al 2 keer een Duitse camper voorbij gegaan en het raam gaat open en een gebaar van Respect! komt naar buiten.Ik vind het steeeds weer leuk, ook een Poolse camper laat blijken te weten waar NL ligt.Maar eigenlijk begrijp ik het niet.Gisteravond liep ik tegen een oude Volga! aan die nog als taxi dienst doet. De chauffeur er van zegt als antwoord op mijn vraag: Trenty anos. Verdad? antwoord ik en ben verbaasd en verheugd. Vale Portuguese? Nau.We schudden handen en hij vertelt in het Spaans dat hij paratrouper in het Rode Leger is geweest en nu de trotse eigenaar van deze oude Volga is. Hij schopt tegen een ijzeren lantaarnpaal . Daarom, dit ding is nog van ijzer gemaakt. We gaan een foto maken en ik krijg weer dubbele handen als ik vertel wat ik aan het doen ben. Hij kust me nog net niet als we afscheid nemen. Wat is dat toch. Wat ik doe vind ik niet bijzonder, wat ik bijzonder vind zijn de verhalen die ik onderweg hoor, en sommige kan ik niet verstaan maar wel begrijpen. Ik rij een eindje door Europa en ja, ik zoek wel plaatsen, landen, steden op, waarvan ik denk dat die de moeite waard zijn. Ik rij nog steeds op weg naar Kolomnya aan d voet van de Karpaten. Daar, in Kolomnya was het dat Zalman, een van de figuren uit het boek over de Fam. Meijer, zijn zoon terugvindt. Hij is in 1914 uit het veilige Zwitserland naar Kolomnya gegaan, bij Przemysl door de linies van de Duitsers en de Russen geslopen. Vanuit Kolomnya , waar ik nu doorheen rij, loopt hij naar Oltynia en in het huis van de Rebbe, het is een Joodse famile , de Meijers, ziet hij zijn zoon weer terug. De Russen hebben de toren van de kerk er af geschoten, gewoon uit baldadigheid. Er zijn zeer velen in het huis en tuin van de Rebbe, men vreest een progrom. Zalman vult uit de latrine van het overvolle huis, een jute met uitwerpselen en vocht, stront dus. Hij naait met grove steken de zak dicht en beveelt Ruben, zijn zoon, die in zijn broek te dragen.Het vocht sijpelt er aan alle kanten uit als ze bij de Russen komen die het dorp bewaken . Die krijgen een afschuwelijke stank in hun neus als de twee er aan komen. " Cholera" mompelt Zalman, en de kokhalsende Russen weten niet hoe snel ze van het stel af moeten komen. Ik wilde , toen ik het dikke boek gelezen had er naar toe, er geweest zijn. De familie Meijer door Charles Kewinsky 25 euro in de winkel. Maar de stad nodigt niet uit om er te blijven, dus ga ik door naar Chervnitsi. Dat ligt bij zowel de Roemeense als dr Moldavische grens. Onderweg is het genieten; prachtig helder en zeer warm weer, een heuvelachtig open landschap, een vrouw die de slootkanten maait met de zeis, een zoojtje kippen rond de huisjes, een roedel ganzendie in de pas de weg oversteekt, vrachtwagens die links en rechts op de weg rijden om ze te ontwijken, overal ooievaars, op de palen of in het veld met vele poeltjes en meertjes, paarden, die op wat wij vroeger de brink of bleek noemden, vrij rond lopen of met touw met beide voorbenen aan elkaar zijn vastgebonden, een vrouw die 3 koeien hoedt.
Ik voel dat de scooter niet goed meer op gang wil komen, bij een dorp waar zoals altijd het niet goed staat aangegeven waar je heen moet, stop ik en vraag de weg. Tegelijk zie ik dat de achterband half leeg is. Ai, wat te doen, ik heb een vulpatroon mee, maar kan ook met nog meer zorgvuldigheid, kunnen doorrijden en een vulkaniser vinden. En kijk even verderop is een truckstop en men is bezig een wiel aan een vrachtwagen te hangen. Ik leg het probleem uit en hij vult de band met lucht. Controleert de band en luistert. Dobre, zegt hij. Goed. Ik druk hem de hand en Kymi loopt weer als nooit te voren.Na 280 km sta ik bij een nieuw motel en onderhandel over de prijs van de kamer. Ruim met badkamer en airco en tv. Bij 25 euro vindt ik het goed en ga me heerlijk totaal schoonmaken. Hetw as boven de 30 gr en toch de leren jas aanhouden. Ik rij zonder beschermende handschoenen, dat is dom, maar ik denk dat ik zorgvuldig rij. Toch heb ik de 80 km weer gehaald maar dan komen die diepe kuilen wel erg snel op je af. Van de Duitsers met de camper hoorde ik dat de ellende met de wegen bij sommige plaatsen kwam door de overstromingen en ja hoor bij Chervnitsi zie je naast de weg alles nog onder water staan. De volgende dag, nu dus ga ik naar een stad war een mooi kasteen zou staan maar al na een uur is de band weer half leeg, weer een vulkaniser en ik maak hem duidelijk sld hij weer de pomp pakt, dat ik een gat vermoed. Hij vindt
dt er zelfs 2, glas, en gaat aan het werk, weet wat hij moet doen, uitlaatdemper los maken en het wiel eraf. Na een half iuur is het klaar. Ik had ook 6 lt getankt en moests , met een espresso erbij, 10 euro betalen.