FF pauze en weer op pad

FF pauze

Praia de Mira, 1e Pinksterdag.
Het afscheid in Santiago lag niet in de lijn en waardigheid die ik verwacht en gehoopt had. De avond voor vertrek had de campingbaas een receptie gepland, niets op tegen, gratis drank en spijs voor wie het wilde. Maar vanaf 8 uur in de avond begon een loeiharde discosound over de camping te klinken. Het zou tot middernacht duren en daarna praatte iedereen nog zo hard tegen elkaar als men deed toen die herrie nog uit de boxen kwam. Enfin, de volgende ochtend was het mist en motregen. Geen navigatie dus. In Pontevedra rij ik verkeerd en probeer de tomtom. Die weet kennelijk een binnenweggetje, maar die is zo vreselijk steil na verloop van tijd, dat mee steppen niet helpt en ik vieze verbrand rubber ruik en snel de scooter keer. In Portugal is een nieuw stuk weg en viaduct in gebruik genomen die tomtom niet kent. Ik heb nieuwe updates nog kortgeleden binnen, maar ik hoor: keer om! Ik rij weer hopeloos verkeerd, er staat niets aangegeven, want iedereen weet waar hij/zij heen wil, toch?
Ik besluit dat Penedes Geres te laten voor wat het is. Maar 10 km verder zie ik eindelijk de goede afslag en alsnog naar de bestemming gereden. De camping oogt desolaat en ik zit de hele dag in m'n eentje dus ik wil avonds wel enige aanspraak. Ik keer weer en besluit naar Braga te rijden. Tomtom kent geen 1 verkeersrichting straten. Ja, mijnheer , er is een campo de Campismo hier. U moet op de avenida do Libertada zijn en dan richting... Maar ik kan daar niet komen want tom stuurt me naar rechts waar geen weg meer is, etc. Eindelijk dan toch, maar het regent weer flink en het is niet warm. Ik ga om 8 uur slapen en wordt de volgende dag om 7 uur wakker, het is weer droog en pak alles in en om 7.30 rij ik weg, dat denk ik maar ik heb nog Spaanse tijd. Het is een uur vroeger. Weer water op de kop en geen navigatie dus. Bij Porto waar ik voor de verandering weer eens op een autoweg zit, maar zelfs de politie doet er niets aan. Zelf navigeren in Porto is eenvoudig, rij alleen de wegen die naar beneden lopen en je komt uiteindelijk bij de Douro. Met de brug als achtergrond neem ik wat foto's en besluit naar Aveiro te gaan. Nog 70 km, maar ik heb weer zin gekregen. Het lijkt verderop blauwer te worden in de lucht, de navigatie doet het weer en Portugal is een vreselijk leuk land. De benzine is voor hen skyhigh: 1.67 voor de euro 95. Maar een heerlijke espresso kost 0.60. Aveiro en ik rij naar de stranden die op een lange zandplaat voor de kust liggen. Gestreept gekleurde huisjes in die pasteltinten waar de projectontwikkelaars het alleenrecht hebben. Ik geef gas, want ik ken de wegnaar Praia de Mira. Daar waar alles nog een beetje normaal Portugees is. Waar de vissers met tractoren vissen op het strand. Een boot, ouderwets mooi met puntsteven gaat zee op met km's aan netten. Een eind blijft aan een tractor zitten op een lier en ze varen een heel eind zee op en uiteindelijk komen ze 100 mt. verder weer op het strand en binden dan dat eind aan de lier van de andere tractor en het binnenhalen gaat beginnen. Mannen van pensioenrijpe leeftijd zijn er de hele dag mee bezig. Prachtige koppen en een mooi beeld op het strand. We zagen het op de zelfde wijze in Z. India, alleen gebeurde daar alles met mankracht en werd er mooi gezongen door de manen die het net binnenhaalden. Ik besluit hier een paar dagen tot rust te komen op de camping. In slaap vallen op het strand is een van de geneugten van het leven, je gaat onder zeil bij het geluid van de natuur, het donderen van de zee en hier het ontbreken van mensengeluiden. Een nadeel kan zijn dat de zon ineens, terwijl jij er dus eve ngeen oog meer op had in sterkte is gewijzigd. Ik heb het 2 dagen mogen ondervinden. U weet inmiddels dat we bij 3 keer pas maatregelen nemen. Maar bovendien besluit ik op die pinkstermaandag, hier in Portugal gewoon een schooldag en iedereen is weer aan het werk, als dat kan, dat ik de volgende dag weer op pad ga. Beginnen aan de weg naar huis. Het is prachtig weer, op de camping is een ploeg ANWB reizigers en ze gaan vandaag met de bus naar Coimbra om 8 uur. Dan heb ik mijn spullen ook ingepakt en ga ook op pad, maar ik ga richting Douro met de tomtom. Het is onbewolkt en belooft een genadeloze dag te worden voor mensen die op strand in slaap vallen maar ook zoals later blijkt, die dik ingepakt op de scooter zitten. Leren jas en handschoenen, dikke schoenen en broek, shawl om en de niergordel, voor de Portugese wegen. Maar ik ben nog geen kilometer van de camping en mis iets. De bril! Oei, want waar kan die zijn. Niet op de plek waar ik hen neerleg voor het slapen gaan. Terug naar de camping, daar vind je altijd van alles in het gras. Kortom, nu niet en ik ga weer op pad. Er komt me van de vorige dag weer in gedachten wat ik gedaan heb etc. maar niet iets wat duidelijkheid geeft. Ik heb een contact achtergelaten. We zullen zien, maar zonder bril is dat lastig. De reserve zit in een box in de bagageruimte, maar ik wil eens heel blits met de mooie zonnebril, die de ogen goed beschermt, zonder vizier rijden die dag. Dat gaat heel goed en is een rustig beeld , ik rij nooit met zonnebril. Dat waren allemaal huishoudelijke perikelen, Ik had een touwtje om die bril moeten doen, zo'n ding om je nek, zodat je op vakantie nog aan het werk lijkt. Maar ik ga van de geuren genieten, de eucalyptusbomen, en die bloeiende brem van 3 mt. Hoog en dan weer andere geuren en kleuren van volop bloeiende bloemen, het is een pracht voor neus en oog. Een camping waar ik heen reed is niet meer in bedrijf maar ik krijg nuttige info op een turismo offici en die geven langs de Douro enkele campings op. Dan gaat het grote genieten beginnen. Langs die Douro rijden en al die wijngaarden langs de steile heuvels zien liggen. Het wordt behoorlijk warm, ook al door de leisteen van de heuvels die de warmte vast houden. De weg snijdt een enorme meander van de rivier af en de weg klimt lang met mooie uitzichten totdat ik uiteindelijk in een plaats , hoog boven de Douro, in San Joao da Pesqueira aankom en naar de camping ga. Een nieuw gemeentelijk complex waar ik de enige ben. Terrasvormig en op elk terras zoals in een gevangenis( naar ik gehoord en gezien heb! ) een wastafel en een toilet en een douche , gewoon in de open ruimte, je doet elke behoefte in de open lucht. Het heeft wel wat en ik ga spontaan een plas doen. Vandaag was een rit zoals ik die in gedachten had, na de Camino een weg die op een andere wijze een mens tot inzicht brengt. Ontzag blijven houden voor natuur en vooral in welke stemming die een mens kan brengen, maar ook de gedachten die je kunt ontwikkelen op de scooter. Ik ga wat drinken op een terras en jat het bierglas. Op de camping staan stenen tafels, waaraan ik dit ook typ zodat ik eindelijk eens een lekkere maaltijd kan klaar maken. Mooie sla en uien en tomaten azijn en olie en sardienen en tonijn in blik. En daar een heerlijke salade als hoofdmaaltijd van maken in de nog steeds brandende zon. Er is toevallig ook een mooie Douro tinto in het mandje gevallen in de super dus het wordt weer iets, waar u bij zou moeten zijn. In de verte de heldere heuvels en bergen in het dal de Douro een heerlijk briesje en ik kijk over de hooggelegen wijngaarden.