Altijd weer die eilanden

Altijd weer die eilanden

Vrijdag 4 juli 2014
Of het de doorslag heeft gegeven weet ik niet maar na een avond op de camping waarbij een van de bejaarde Duitsers zijn gitaar pakte en een microfoon en, ik moet zeggen, niet onverdienstelijk al die Duitse, en in het Duits vertaalde evergreens begon te zingen, in ieder geval besloot ik de volgende dag te vertrekken. Om One way Wind in het Duits te moeten horen in Albanië, nee dat gaan we niet doen zou Tommy hebben gezegd. Er zit een Oostenrijkse vrouw naast me met haar Bosnische vriend. Zij staat me wel aan, hij heeft een staartje maar we zijn het eens dat ze het daar in Bosnië met elkaar moeten zien te redden en moeten ophouden de verschillen te blijven houden en koesteren. Ik denk ook dat daarom bij het prachtig herstelde en vernieuwde stadhuis van Sarajevo niet meer dat bord hangt dat de schurken van Serven hier de prachtige bibliotheek in de hens hebben gestoken. Waarschijnlijk heeft de EU het als voorwaarde gesteld toen ze het geld voor die restauratie fourneerden. De Bosniër was het helemaal met me eens, want ook in Dubrovnik hingen borden waarop aangegeven was welk huis wanneer door de Servische- en of Monte Negrijnse schavuiten in de brand was geschoten. Hier op de Balkan liggen de dingen anders dan in het geordende Nederland. Want waarom is er nooit onderzoek gedaan naar het gegeven dat de Moslim troepen op de avond voordat R. Mladic zijn troepen de opdracht gaf Scenebrica in te nemen, de benen hebben genomen of in opdracht zich geheel te hebben terug getrokken? In ieder geval wil zij, de Oostenrijkse, alles weten over mijn boek, kijk Now we are talking, toch. Ik ga vroeg naar de tent en val onder de klanken van de gitaar al snel in slaap. De donderdag belooft een mooie en hete dag te worden en om 7.40 rij ik tegen de eerste helling op om in Himare te komen. Daarna, naar Saranda volgt een schitterende kustweg, soms hoog boven zee dan weer langs het water en kom door wat dorpjes waar ik de laatste leks kwijt kan raken. De hellingen zijn niet al te steil maar ook die nieuwe banden helpen mee met het beter rollen over het wegdek. Het ruikt naar sterke kruiden langs de weg, ik zie ze soms gedroogd hangen bij de winkeltjes, het ruikt als tijm maar ook als medicinale gele bloemen. Ik zit vreselijk te genieten, alles loopt op rolletjes, ik rij langs een van de mooiste kusten van de Albanese kust. Dan komt me een kudde jonge koeien en stierkalfjes tegemoet over de weg. Ze hebben geen begeleider bij zich, ik rem en probeer stapvoets er doorheen te komen, zij vinden het heel normaal. Wat verder zie ik een café met uitzicht en stop voor koffie, Alleen café Turku, die met drap, maar het is heel lekker en ik probeer wat te praten, maar dat valt niet mee. In Saranda tank ik vol en kan zowaar met de kaart betalen, nu gaat een stukje avontuur beginnen. Tenminste, ik kreeg op mijn vragen over de weg naar de grens met Griekenland, en of die open was, geen eenduidige antwoorden. Over de weg was iedereen zeer vaag. Een Duitser op de camping in Himare, die wel iets weg had van Donald Pleasance, een Engelse acteur, zei dat het daar aan de kust Paradise was. Daar wik ik nog niet naar toe, laat staan dat ik er ooit kom, als het bestaat, maar die kreet heb ik al zo vaak gehoord. Saranda loopt wat door langs de kust, ook hier onafgebouwde staketsels van beton. Ik hoorde dat nu de socialisten hier weer aan de macht zijn, er een strengere regeling tot bouwen is. Als er niet kan worden aangetoond dat de financiering in orde is of ruikt naar zwart geld, de bouw dan wordt stil gelegd en de bouwer binnen bepaalde tijd moet aantonen dat alles legaal is, zo niet dan wordt het hele bouwsel opgeblazen. Ergens verderop moeten nog wat Romeinse overblijfselen zijn, daar wil ik nog wat kijken. Maar als ik later weer koffie kan drinken bij wat lijkt op het laatste café voor de grens, blijkt dat ik er al voorbij gereden ben. Jaren geleden zag ik een reportage over die plek en hoe ze een Albanees interviewden en vroegen hoe hij aan het dak van zijn onderkomen was gekomen. Het bleek een marmeren plaat met allerlei Romeinse namen er op, duidelijk van die nederzetting. De man zei dat hij niet wist van wie die plaat dan wel moest zijn, er stonden zoveel namen op. Daar wil ik naar toe! Helaas. Bistrint heet het. Ik was op die plek afgeleid omdat we een riviertje met een soort vlot dat door kabels werd getrokken om aan de overkant te komen, daar stond een Venetiaans fort, alsof het gisteren verlaten was en wat verderop stond nog iets van Ali Pasha, je komt soms ogen te kort, bovendien hield de weg hier wel zo’n beetje op, aan de overkant van de rivier liep een veredeld fietspad en hield de wereld op. Toen dacht ik: Ha we gaan weer reizen. Dat was ook zo, verderop verdwijnt alle plaveisel en is er alleen maar keien en zand. Ik raadpleeg de kaart en houd een auto aan met een Grieks kentekenplaat. Ja ja, Greece boem boem en hij doet een stempelaar na. Maar roept ook iets van fiftien km. Dat schiet niet op. Als ik de weg probeer te vervolgen in een dorp zie ik dat het nu echt een karrenspoor gaat worden. Iets verderop staan 2 mannen en ze wenken me. Bij hen gekomen beduiden ze dat ik de andere steenslagweg moet nemen. Ik ben net zo blij als hadden ze me een tweebaansweg voorgesteld. Ook mijn beslissing om een nieuwe voorband te monteren stemt me tevree, Dan, verderop als ik een geheel overbodig stopbord zie is er ineens een mooie asfaltweg en zie ik op de top van een heuvel iets dat wijst op communicatie, dat zal de grens zijn en even later weet ik dat het de grens is en doet de Tom Tom het ook weer. Dan weet ik dat het nog 29 km naar Igoumenitsa is. Als ik daar ben zie ik een kantoor van een ferrymaatschappij en informeer naar de boten, pardon schepen. Naar Venetië. Ma-Di Vrij en Za, om 7 uur in de ochtend. Ik rij op goed geluk en een beetje herinnering een richting op en kom een km of 7 buiten de stad op een camping waar we al eens eerder geweest zijn, prachtig aan een baai gelegen en ik krijg een plaats heerlijk te midden van de oleanders en volop schaduw en geen lawaai. Het wordt tijd voor bezinning. volgende dag hak ik die knoop door. Ik ga vandaag naar Lefkas en Lefkada de hoofdstad van het eiland, het is 100km heen en ook weer terug, dat is te doen. Omdat ik vergeten was de tijd een uur verder te zetten ben ik pas om half 9 gereed om te vertrekken. Het heeft weer alles dat het een snikhete dag gaat worden en ik verklein of verdun de kreukelzone door in korte broek en een overhemd met korte mouwen te gaan rijden, wel de handschoenen aan, dat weer wel. Het is een mooie weg in alle opzichten naar het zuiden, langs de kust, soms is het nog heerlijk fris. Mooie baaien en eilanden achter elkaar in zee, wat ferry’s die daar tussendoor varen, dan weer een laagvlakte met landbouw. Voor Lefkas moet je de tunnel in die het eiland verbindt met de vaste wal, is het dan nog een eiland? Ik mag er ook in en moet 0.70 tol betalen en er is licht aan in de tunnel. Bij Koman in Albanië waar we de boottocht hebben gemaakt hadden ze toen we terug gingen in die mijnschacht die ze tunnel noemen wel het licht aangedaan, omdat het buiten al donker werd. Daar kun je onmogelijk boos over worden. Die scooter krijgt het helemaal op de heupen als je er de bagage afgooit, het lijkt wel een ezel. Hij knalt tegen de hellingen op en naar beneden moet je het gas niet helemaal open zetten, ik houd hem onder de 75 op de teller maar hij wil wel harder. Ik rij die afstand naar Lefkada, een leuke stad trouwens, binnen 2 uur en terug ook. Morgen ga ik een ticket voor de ferry naar Venetië kopen, met bloedend hart want ik voel me hier bij die Grieken ontzettend thuis. Alleen zijn de prijzen als je een tijdje in O. Europa bent geweest hier behoorlijk Nederlands. De benzine is gelijk in prijs als bij ons, vandaar dat je weinig verkeer ziet op de weg. Het is een erg mooi landschap hier en de mogelijkheden zijn eindeloos, als ik dat verloren roadbook nog maar had, daar stond keurig in welke eilanden ik met elkaar gelinkt had om er heen te hoppen, maar ja. Ik zou ook gewoon naar het zuiden kunnen rijden en het rondje Peleponnesis kunnen doen, gewoon uit het hoofd. Maar ik ga naar huis, want eer ik thuis ben is er meer dan anderhalve week verder. De hitte hier speelt ook parten, die maffe hartspier van me maakt echt overuren en heeft een veel te hoog toerental. Ik kwam vanmiddag terug op de camping en ik had maar even tijd om te drijven in dit zoute water, want ik had in Lefkada een heerlijk stuk kipfilet gekocht bij de scherpe slager, die het nog zelf doet en bij de groenteboer sloeg mijn hart alweer over bij het zien van een heuse bos bloemen van de courgette, die mooie geeloranje, ze smaken lekker bitter. Maar een maal met ook gekookte aardappelen en die kip, die in heerlijke kerrie is gemasseerd, hoe krijg ik dit goed op 1 campinggas brandertje en 1 koekenpan en een steelpannetje. Voor ik er op aanviel heb ik er een foto van gemaakt en ik heb deze reis nog niet zo genoten van een met liefde gemaakt maal, maar ja, je zit dat dan weer wel in je eentje te knabbelen op de camping. Morgen ga ik dus met de ferry naar Corfu, het eiland is ongeveer 60 lang dus in een dag kun je op de scooter heel wat zien. Misschien ook nog het huis waar Sisi verbleef als het bij Franz Joseph niet te harden viel. Maar de volgende ochtend ben ik al vroeg in de haven om een ticket naar Venetia te regelen en dan ook een overtocht naar Corfu te kopen. Die 800km lange tocht kost € 120, - voor een passagier van boven de 60 jaar en een motorfiets, maar dat huchie naar Corfu, daar vragen ze € 31.- voor en daar heb ik geen zin in, de scooter laten staan en als lopend passagier te gaan wil ik ook niet, zelfs op dit uur van de dag zit de boot vol met toeristen en aan de andere kant ben ik als nauwelijks lopend passagier een gewilde prooi van de jagers op dit soort wild, dus ik zie er van af en ga een rit langs wat dorpen aan de zee maken en dat bevalt prima. Sivota is een leuk havenstadje en ik vermaak me er prima. Onderweg kom ik op het idee om een steenman te bouwen, zo’n hoopje stenen op elkaar gestapeld. In de woestijn in Egypte deden de lokalen het om elkaar iets duidelijk te maken, de hoeveelheid, of de vorm, daaraan kon men zien wat de bedoeling was, zo hoorde ik van hen. Ik bouw boven op een berg mijn steenman, en gedenk daarmee alle overledenen die hebben bijgedragen aan degene die ik geworden ben. Als het bouwsel af is sta ik er een tijdje bij stil en maak dan een saluut en heb zowaar tranen in de ogen,
Ik hoef pas een uur voor vertrek aanwezig te zijn dus kan ik bij licht om half 5 de tent afbreken en de rest de avond tevoren allemaal optasten en ben ik om 5 uur of iets later bij de haven, dus geen geslaap op straat of zo. Daarmee komt aan dit korte avontuur in Griekenland een eind, ik heb er zeer gemengde gevoelens bij.En om Hans van dienst te zijn zal ik wat practische wenken en gegevens meedelen. De scooter heeft een beurt gehad bij de dealer, rolletjes en snaar vervangen. Mijn dagafstand is max 300 km maar in bergachtig terrein is dat meestal minder.Ik vertrek liever vroeg, 7 uur, dan is het nog lekker koel in deze zuidelijke landen. Ik heb diverse sleutels voor de scooter mee, ja ookm de reserve sleutels, hij heeft een koude bougie er in zitten en meestal houd ik hem op 60 maar om eens te proberen om met 75 met de linkerhand een foto te nemen is niet het slimste om te doen, dat weet ik.Maar nog even over het opbreken om 5 uur morgenochtend, na die late voetbal tegen CR, hier begon de match
pas om 11 uur, was ik vanwege de muggen al vroeg wakker en het is om 5 uur nog donker dus ik ga een plek met licht zoeken dan vergeet ik niets, morgenochtend. Ja die muggen, het lijkt hier wel Mosquieto coast, zoveel en de hele dag door word ik gestoken, ik heb de helft van de aftershave gebruikt voor in de tent, maar het lijkt dat ze zich een tijdje gedeist houden, maar tegen de ochtend begon het weer.