Ten slotte

Ten slotte

Nog twee etappes te gaan, nog zo'n 600 km en het weer is onbestemd. De ochtend in Troyes is begonnen met regen en als ik om half zeven opsta is het bijna droog maar ik worstel me in het regenpak. Ik gok met de weinige regen om de tomtom toch te gebruiken, in ieder geval om Troyes uit te komen want er is een vervelende omleiding. Die is er ook als ik de stad al een poosje uit ben, ruim 10 km omleiding. Later bij Luik wordt het nog gekker maar zover ben ik nog niet. Als ik in Sedan kom en de navigatie mij eindelijk bij het Fort Sedan brengt zie ik een fantastisch fort, zandgele steen en mooie ronde torens, de wijk er om heen is eigenlijk nog in Middeleeuwse stijl, een juweeltje. Er is 3 maal behoorlijk gevochten hier. Eerst bitter in 1870 en 1914 en later in mindere mate in 1940. Steeds die aartsvijand Duitsland, en steeds won die in eerste instantie. Nog even en ik ben in Bouillon Belgie en dan moet ik gaan nadenken wat ik die laatste avond ga doen. Ik heb een camping in Houthalense op het programma staan maar ik ga richting Luik om iets ervoor naar een hotel te zoeken want het weer leent zich niet voor de camping. In Rochefort ga ik maar eens koffie drinken, hier is een jeugdherberg of hoe die dingen nu ook heten. In 1977 gingen we met de fietsclub hier overnachten na een tocht vanuit Heerlen, we waren nat geregend en zagen er smerig uit maar de herbergvader weigerde ons vergunning te verlenen om eerder dan 4 uur s'middags te gaan douchen, wat we ook smeekten. Stonden we ons bij een wasbak met z'n 20en met koud water te wassen. Toen ik daarna die ritten organiseerde was het eerste een ban op die jeugdherbergen. Vanaf 40 km voor Luik lijken alle kleine wegen opgebroken en afgesloten, welke ik ook probeer. Het is om zot van te worden. Hebben die Belgen in 20 jaar geen onderhoud gepleegd gaan ze alles tegelijk aanpakken. ik ook op Route Barre. Uiteindelijk na wel een uur rondracen kom ik op de autoweg nood breekt wet, en rij ik Luik binnen en sla af naar de binnenstad en besluit , gezien de temp. Naar de 20 gr gaat naar Oost Maarland te rijden, daar ken ik een camping. Dan blijkt teller, dat die boven de 400km deze dag komt en ik voel het ook. Als de tent staat begint het te regenen en ik ga in Eijsden naar de chinees en daarna onder de douche en loop in mijnPyama naar de tent en ga om net 9 uur slapen. Het gaat echt hozen maar ik slaap al bijna. De volgende dag begint alweer met regen maar ik gok dat het droog wordt. Een ritje van 170 km en na Venlo ga ik via Duitsland naar huis, daar ben ik om 12 uur. De reis zit erop, de eindstand van deze rit is op een paar km na 6500 km. Aan de scooter heeft niets gemankeerd, op wat beschadigingen en krasjes na. Ik moet nog vertellen hoe het is vergaan na het gooien van die steen en de nare dromen. Ik vond dat die actie een onderdeel was van rituelen die bij die reis hoorden. Want als je jaren geplaagd wordt door iets of als je geestelijk gebukt gaat door een daad in het verleden, u dacht toch ook niet dat de genezing kan komen door het simpele werpen van een steen en dat die angsten of depressies dan opgelost zijn. Dat zou fantastisch zijn , kunnen we de psycho-analisten en de hele farmaceutische industrie opheffen en daarmee de zorgkosten van Nederland met een kwart verminderen. Te mooi om waar te zijn. Alsof je mensen ook zou verplichten naar de geest van hun overtuiging te gaan leven en zo een veel betere wereld zou krijgen. Nee ik heb niet het idee gehad dat er iets zou wijzigen, daar moet je veel meer voor doen. Net als het antwoord op de vraag waarom ik deze reis gemaakt heb. Het is, als je van scooteren houd en dat doe ik, een mooi ritje, dat in de eerste plaats en verder ja, ik sprak mensen die wisten van een kennis die er een jaar over had gelopen naar Santiago, maar niet van de depressies af was, hij was zelf psychiater. Je kunt bij dit soort reizen, die een spiritueel karakter hebben maar beter niet op zoek gaan naar iets. Dat blokkeert je gedachten, als je (te veel) iets wilt. Veranderingen of een beeld dienen zich zelf wel aan , dat heb ik in Letland zelf ervaren. Nadat de bliksem pal naast me was ingeslagen en ik wat verderop in een bushokje ging bijkomen en schuilen, speelde zich in die regen midden op straat een scene af die ik gelukkig gefotografeerd heb, die ik niet kon duiden maar met enige hulp, een idee kreeg hoe ik het moest zien. Nu in Spanje bracht die reis naar Santiago mij helemaal terug naar 1937 en ik stond ineens in de ruïnes en puinhopen van die burgeroorlog, waar ik eerder alles verzamelde wat maar over die oorlog ging. Dat heeft me erg ontroerd. Ja ik denk dat er wel wat veranderd is in mij, maar het is veel te vroeg om daar iets over te zeggen. Je moet van de weg genieten en niet van een doel en bij dit soort reizen is de weg vaak onbestemd en weet je nooit wat er te wachten staat. Mieke vertelde dat ze 5 weken in angst geleefd had, dat er iets met me gebeurde en ze doelde meer op ziekte dan een ongeluk. We zaten die zaterdagavond voor de tv naar de voetbal te kijken en ik viel telkens in slaap. Mieke keek me aan toen ik even de ogen weer open had en zei: ga toch naar bed, je bent doodop. Ik besloot de raad op te volgen en even later viel ik van de trap die naar beneden gaat naar d e slaapkamer. Ik gleed uit en bonkte over een stuk of 6 treden van de houten spiltrap. Ik hing een beetje door de spijlen heen en riep: Mieke!! De deur ging open en ze had me gehoord. Toch weer afvallen