Naar huis

Naar Huis


Om een idee te geven over dat gereis met de scooter zal ik een wat gedetailleerd verhaal vertellen over de terugreis.
Voor de eerste dag van die terugreis ik een route gepland die via Pezenas en Lodeve naar Millau loopt, maar na Pezenas en Clermont l'Herault gaat het mis. De Nationale weg is een snelweg geworden en de weg die ernaast had moeten lopen is er niet en de tomtom brengt me op een weggetje die fietsers niet leuk zullen vinden, het leidt naar de col du vent en komt uit op de weg die over de Causse voert. Al vanaf het begin waait er een snoeiharde wind tegen die bovendien erg koud is. Op de causse , op 700 mtr hoogte is het net 12 gr en als ik dan eindelijk in de buurt van de afdaling naar Millau kom begint het te hozen. Hert zicht op het enorme viaduct van 500m hoog is ondanks de regen spectaculair maar door die wind en het vele vrachtverkeer dat mij inhaalt moet ik alles geven om op een goede baan te blijven. Ik sla af en rij de gorges du Tarn in met de bedoeling om vandaag zo veel mogelijk droge km's te maken. Dat lukt langs die Tarn maar als ik weer naar een causse moet klimmen, de Sauveterre dit keer breekt de hemel weer open en zit ik even later op 1000 m te rillen bij 9 gr. Ik besluit tot Mende door te doen en dan een hotel te nemen, veel te koud om te kamperen. Over die Causses die je hier hebt, hoogplateaus, schraal land waar het gemeen weer is in elk seizoen, heeft Jean Charriere, zeg maar de Jan den Hartog van Frankrijk, een boek geschreven: De Sperwer van Maheu. Het schetst een beeld van een onverzettelijk mens die wil bewijzen dat er te leven valt op de Causses, maar alleen als hij water kan vinden. Het geeft een beeld van het bittere leven daar.Later las ik een ander boek dat zich ook afspeelt in die wereld: De Renner van Tim Krabbe, de hoofdrolspelers uit het eerste boek zijn wielrenners of verzorger geworden in het tweede boek. Krabbe heeft de namen geleend van Charriere. In de jaren 80 heb ik met mijn zoon die rit uit de renner nagefietst, een mooie rit met als hoogtepunt de Mt. Aigual van 1500 mt. Nu moet ik er niet aan denken met dit weer. Mieke, de zuster van Eur-cross en in dagelijks leven gezellin is door de bazin van het hotel naar het vliegveld(je) gebracht zodat ik nog redelijk op tijd kon vertrekken. Als ik tegen 5 uur een hotel in ga is zij net thuis en zegt dat het lekker weer is waar ik lig te rillen van de kou en nattigheid. Het is een echt Frans hotel, eten met de pot mee en dat is geen straf, alleen al het kaasplateau is een lust voor oog en mond, enorme bergkazen en blauwschimmel en ook welke ik niet thuis kan brengen maar wel naar mijn mond. Ik merk dat ik net als de avond tevoren weer nerveus en zenuwachtig ben. Probeer direct na het eten, wat pas om half acht begint , naar bed te gaan. Dat slapen lukt maar met mate, ik ben al om 4 uur klaarwakker en ben op van de zenuwen, om niets dat is het erge. Ik ben er op voorbereid dat het zal regenen maar als het licht wordt zie ik een onbewolkte hemel. Om half acht vertrek ik na het ontbijd. Het is koud en na Mende begint de klim naar 1230 mt. Prachtig maar als je zit te rillen dan is de charme van dat prachtige landschap maar beperkt. Ik ril omdat de handen al vrij snel steenkoud en wit worden, ook in de handschoenen. Zelfs remmen gaat dan wat lastiger. De temp zakt naar 6 gr en omdat de weg uiteindelijk steeds boven de 1100 mt blijft , tot St.Flour neemt de temp nauwelijks toe. Het is onherbergzaam land, wel af en toe mooie bossen maar meestal weiland met veel rotsen wat koeien en een brem die zo okergeel is dat je denkt dat het allen maar bloesem is, het is me te koud om een foto te maken. Nauwelijks huizen en als je pech hebt , dan heb je dat ook! Na zo'n 2 a 3 uur rijden kom ik bij de rivier de Truyere, die ligt in een diep dal waarin je afdaalt en over de brug ook weer uitklimt. De trein gaat over het immens hoge viaduct de Garabit, een stalen brug door Ir. Eiffel ontworpen, net als de brug waar ik enige weken geleden voor stond in Porto. De oude stad van St.Flour ligt op een kegelvormige heuvel en torent boven alles uit. Enorme bastions van huizen die aan de rand van het stadje staan, niet in te nemen, toen. Ik laat het links liggen en sla af naar Massiac en verder door naar Thiers en Vichy. Als ik dan nog puf heb wil ik het eindpunt van de rit voor de volgende dag halen en dan heb ik in anderhalve dag toch een dag winst gehaald. De teller komt vandaag op 320 km. Het begint op het eind van de rit te regenen en ik wil niet weer zo nat worden als gisteren toen ik uren later in het hotel nog zat te rillen, zelfs bij een heerlijke kronenbourg. De baas van het oude hotel heeft de verwarming aan en loopt zelf in korte broek. Mij kan het niet schelen alleen die verwarming is vreselijk als je al meer dan 4 weken alleen maar buiten leeft. Ik ga op het terras uiten zitten, het is droog geworden en zelfs de zon schijnt. Ik kan al om 7 uur eten en me dan nog een uur voor bereiden op de wedstrijd van het Ned. 11tal tegen de Duitsers. Maar als het zover is ga ik naar mijn kamer om dit, naar ik verwacht, drama in m'n eentje te verwerken. Ik ben al weer zenuwachtig en gespannen voor morgen, niet voor die voetbalwedstrijd. Ik probeer al de hele tijd om het kwijt te raken en me af te vragen waarom ik het ben. Andere jaren was het alleen maar als ik na een rustdag weer op pad ging. Maar ik vind geen antwoorden. Later blijkt dat ik 5 minuten na de wedstrijd en het licht uitdeed, in slaap ben gevallen en heerlijk tot de volgende ochtend half 7 als een roos geslapen heb en me bevrijd voel van die angsten. Door het wc-raam zie ik dat het onbewolkt is maar wat ochtendmist. Ik zit nu in de buurt van de Morvan en daar moet ik weer dwars doorheen, en mist is een bekend fenomeen hier. Als ik na 2 km weer terug moet omdat ik nu m,n tas met alle belangrijke spullen in de garage van het hotel heb laten staan, kan ik eindelijk aan de 3e dag naar huis beginnen. Ik moet Hans(v.Dam) geruststellen; waar ik snelheden noem zijn dat bijna altijd de kmteller snelheden. Deze scooter loopt al bij windstilte op de vlakke weg 70=62. Daarna draai ik de gashandel terug, anders gaan we vliegen. Maar vanmorgen lukt het toch binnen 2 uur in Autun te komen , en dat is 90 km volgens de tomtom. Vooral als je weet dat ik vandaag tegen de 300 weer wil rijden en in Troyes van plan ben op de gem. camping te gaan staan, dan schiet dat lekker op. Maar als tom weer de kuren krijgt en me over 3 mt brede weggetjes door geheel verlaten land en hellingen stuurt, wijzig ik de fiets voor auto als vervoermiddel en stuurt me over stille wegen die breed zijn, en gelegenheid tot koffie drinken bieden, maar ook benzinepompen hebben. Gisteren ben ik door de streek Cantal gegaan en dat is niet een streek die zich leent voor opschieten. Regelmatig en voor mijn gevoel de hele tijd rij je alleen maar helling op, met zo,n gangetje van 30 hooguit en na de top is er nauwelijks afdaling en gaat het verderop weer omhoog. Eindeloos en nu ook nog eens erg koud. Pas bij Vichy kom je in wat vlakker landschap.Nu, donderdag de 14e zit ik weer eens voor m'n tentje op de camping van Troyes.Als je ooit in de buurt bent moet je die binnenstad eens gaan bekijken. Heel veel houten middeleeuwse huizen, vakwerkhuizen en mooie kathedraal. Het leent zich voor een bezoek.De camping aan de rand van de stad heeft vele voorzieningen dus, gaan. Ik heb nog 2 dagen te gaan, elke dag ongeveer 300 km. Moet te doen zijn en morgen ben ik al in belgie, mmmmmm Friture !

Ps In mijn laatste blog zal ik nog op wat losse eindjes terugkomen, oa hoe het tot nu toe is afgelopen met die steen werpen en nog wat zaken.