De Faldeta

Voor ik Penafiel verlaat zie ik iets zeer aparts, zelfs voor Spanje. Het plaza de cosa is een vierkant plein in het stadje met slechts een ingang via een straatje en aan de overkant via een onderdoorgang bij een huis. Alle huizen op het plein hebben een stenen onderkant , vanaf de eerste etage zijn ze allen van hout, donkerbruin met luiken voor de ramen. Het plein is van aangestampte aarde en er wordt een keer per jaar een soort stierengevecht gehouden, het andere feest op de plaza is voor het aftrekken van de rouwsluier van Maria. Eigenlijk te vergelijken met het piazza de Campo in Siena, waar 2 maal per jaar een paardenrace van anderhalve minuut wordt gehouden..De volgende dag ben ik al vroeg op pad want mijn route is gewijzigd. Via een Zeeuwse mede-kampeerder zie ik in zijn Spaanse kampeergids dat de camping in Calatayud geopend is , die stad ligt op 256 km en vandaar kan ik naar Fraga, mijn volgende trip, dan zit ik weer op schema. Het heeft gisteravond geonweerd en dat belooft men ook voor vandaag. Een mooie rit maar na 12 uur begint het wel erg warm te worden, al gauw is het op de scooter ook boven de 35 gr. Bijna oververhit kom ik aan op de plaats van bestemming maar de camping is zo te zien al 2 of meer jaren verlaten, met een hek er voor. Wat nu te doen, het is nog vroeg in de middag en ik tik Fraga in op de tomtom. Nog eens 200 km, dat trek ik niet, het is veel te heet. Toch begin ik aan de route, terwijl de lucht dreigend naar onweer begint te betrekken. Het is een slechte weg, veel opgelapte stukken, en het blijft klimmen. Ik merk dat het een afgelegen gebied is waar ik naar toe rij. Na een klein kwartier stop ik bij een kruispunt en nadat ik alweer een dorp doorgereden ben waar zelfs geen café is. Bekijk de kaart en de luchten rondom me. Het is 15 km naar een grotere weg, maar wel naar meer dan 1000 hoogte, 5 km klim en dan 10 afdaling, maar met dit soort wegen. Ik gok, neem de afslag, maar het onweer of wat dan ook komt naderbij en een col met onweer is niet favoriet bij mij. Tijdens de klim zit ik meer achterom en opzij van me te kijken dan voor me, Ik haal de top en beneden ligt een stadje op een kruispunt, maar dat is nog 10 km te hobbelen. Naast de Cepsta benzinepomp is een hotel-restaurant en parkeerplaats voor vrachtwagens. Ik neem halfpension, dat is voordelig en je eet erg goed. Op de kamer merk ik pas dat ik me niet goed voel, die hitte op de gang , ik doe het raam open en rommel aan de airco. Rij het dorp in om te provianderen voor op de kamer, vloeistof in fles of blik. De winkels gaan om 17.30 weer open en la cena is om 20.30. Ik ga wat liggen, volgens mij kan de hartpomp het slecht bolwerken, ik ben misselijk zonder aanwijsbare oorzaak. Ze hebben een heerlijke lokale witte wijn, maar ik liet het bij een op het dorpsplein. Er ging eens een Italiaanse pastoor op bezoek naar Rome en hij reisde langzaam, het was lang geleden. Maar hij, ook een smulpaap, nog van goede zaken, stuurde zijn dienstbode vooruit om de lokale wijnen te beoordelen, zodat hij die avond een smakelijke wijn bij zijn maaltijd zou krijgen. Op een dag kwam hij een dorp binnen rijden en zag op een muur met grote letters staan: Est Est Est. Dat was het wel, zijn dienaar had een juweeltje ontdekt. Zo smaakte dat glas op het plein van Carinera ook, trouwens de koele purperen tinto Don Henro ook. Ik kreeg,ik koos als voorgerecht de Mejeto Murciano. Speciaal voor Corrie: Het lijkt op Gazpacho, die kun je als basis gebruiken en dan voeg je toe: de binnenkant van die heerlijke groen- rode tomaten, die hier te kust en te keur zijn, een gesnipperd sjalotje en die Sifra, die groene scherpe Turkse punt paprika, een halve afhankelijk van je hoeveelheid, beetje knoflook en dan: de inhoud van een blikje tonijn, lekker los gemaakt met de vork. Alles lekker koud serveren en die tomatenbinnenkanten moeten een lekkere brij vormen. Zo, nu gaan we weer reizen. De nacht regent het en blijft het lichten en onweren. Ik heb het gevoel hier nooit meer vandaan te komen, zo moe en slecht voel ik me. Vrachtwagens hebben bij tijden hun frigo aan onder mijn balkon, ik kan toch niet slapen. Soms heb ik een ingewikkelde droom met van alles en iedereen. Ik blijf nog een dag in bed, denk ik om 4 uur in de morgen. Maar ik blijf tot 8.30 liggen, dat is half op de dag voor mij ongeveer, pak alles en inbreng het naar de scooter en ga daarna ontbijten. Kijk naar de hemel in de te rijden richting en die lijkt veel belovend. Het is droog en lijkt het ook te blijven. Ik moet de weg naar Belchite hebben, benieuwd of ik nog iets te zien krijg van wat zich daar in, ik geloof 1937, heeft afgespeeld. De weg is 42 km door een verlaten landschap, dat zal eigenlijk zo'n 100 km in totaal zijn, de beleving ervan op de scooter is heel anders dan met een auto. Maar in die verlatenheid is er op een hoogte een dorp waar het geboortehuis van Francisco de Goya staat. Ik rij het dorp in en dankzij die naam is er veel gerestaureerd. Ik begin weer de Wim van eerder te voelen, en rij naar Belchite. Ik zie iets wat op een oude kerk lijkt maar naderbij gekomen is het de oude arc van de stad, Erachter ligt het oude Belchite, nog steeds zoals het in 1937 is verbouwd , in dit geval door de regeringstroepen, de republikeinen, de verdedigers van de republiek die door o.a. Franco werden aangevallen op 4 fronten. Het front van Belchite is erg bekend geworden. Ook door George Orwel, die mee heeft geholpen deze puinhoop te veroorzaken. In zijn boek: Farewell to Catalunya doet hij verslag van zijn strijd aan dat front. Over de slechte organisatie bij de republikeinen, hij zegt dat ze eigenlijk heel democratische handgranaten hadden, die dingen waren zo onbetrouwbaar dat er niet gezegd kon worden wie het slachtoffer ervan zou worden: de gooier of de begooide. Hij raakt gewond, een schot door zijn keel, en gaat naar Barcelona, daar was ook zijn vrouw. Maar daar is hij zijn leven als Fai-aanhanger ook niet zeker bij de steeds sterker wordende communisten van de Poum, waarvan Stalin de touwtjes in de hand had. De Fai was de Fed. van Iberische Anarchisten Ik kijk naar wat Franco al die jaren gewoon dezelfde letterlijke puinhoop heeft gelaten, dit in tegenstelling tot wat door zijn eigen, en vooral Moorse, troepen is aangericht. Die Spaanse burgeroorlog was een grote interesse van me en elke keer als ik in Spanje was bezocht ik wel een plek die naam had gemaakt in die wrede oorlog. De voorlaatste keer wilde ik het Valle de los Caidos bezoeken, dat monument hoog in de bergen bij Madrid, waar de Caudillo is bijgezet in 1975. Het hele gevalletje daar is door de overwonnen strijders van de regering in de rotsen uitgehakt, alleen de “goeden”liggen er. Het was om veiligheidsredenen gesloten, toen. In Belichte neem ik een paar foto's een met liefde kapot geschoten kerktoren laat ik voor wat het is en rij door dat verlaten landschap verder, Simpele begroeiing, zoals in de duinen, schraal landschap. Niets te zien, wat roodgekleurde heuvels, Ik zie Clint Eastwood hier zo nog wel wat spannends verrichten, zo'n wereld. Je wordt er wel nietig van. Als een eind verder enorm lange mobile besproeiing apparaten staan en er een water spuit, staan op juiste afstand een stuk of 10 ooievaars te wachten en rond te lopen, boven hen wat sperwers of haviken, in de verte komen meer ooievaars, via de gsm ingelicht over de aanwezigheid van kikkers etc. Als ik stop rennen ze weg en sommigen nemen de wieken. Daarvoor, toen ik een kloof uitreed cirkelden enkele echte adelaars boven mijn hoofd, prachtige vogels met witte boord Enorme beesten vergeleken met de ander roofvogels. Wat een landschap, ook de lucht verandert, dan wordt het wit met blauw en komt de zon, maar even later is alles weer bolderende grijs-donkere luchten. Je voelt dat je onderweg bent. Ik vraag me af of de gsm het doet. Het kan uren duren voor er enige hulp komt. Ik zie een jongen of man te laat , hij staat op als ik bijna voorbij ben. Hij heeft 2 honden bij zich van een ras die ik niet graag los zie lopen. Hij roept iets, maar mijn Arabische ervaringen en waarschuwingen, gevoed met de aanwijzingen voor de aanstaande reis naar Z. Afrika, besluiten me om door te rijden. Bovendien zegt tomtom dat er over 1.5 km een afslag is. Ik kom uiteindelijk in Fraga aan waar ik hoop een camping te vinden. Onderweg had ik al een sticker van Camping Fraga gezien die mij moed gaf. Iedereen in de plaats gaf een aanwijzing maar ik moest 3 keer vragen voor ik op de goede plaats was. Op een heuvel boven de stad sla ik de tent op en kampeer weer en de zon schijnt weer en het is lekker warm. En dan komt nog een volgend punt die opheldering vereist. Op de 23 april is hier in Fraga la Fiesta de Faldetageweest.
Maar als je de vertaling zoekt dan prikkelt dat de verbeelding. Want die geeft voor la Faldela: de vleselijke flap. Het kan aan mij liggen maar dat moet uitgezocht worden. Dus is na de formaliteit op de camping uitsluitsel te krijgen over dit fenomeen. De baas zegt dat het al heel oud is en een historisch gebeuren is, maar loopt dan weg. Ik vraag het aan zijn dochter van vleselijke leeftijd. Ze is een en al gewilligheid. Het is een robe, die onder een soort lijfje of korset gedragen wordt van een zekere stof. Maar als ze haar boezem aanwijst en dan beduidt dat het eronder zit, is de blik niet onschuldig. Maar ik ben druk bezig in de heerlijke schaduw dit verhaal te typen dus ik laat me niet afleiden, met al die lezers en lezeressen
Een PS. Bij het vertrek uit Fraga is er iets met me gebeurd, wat weet ik ook niet maar ik zie er niet uit. In Calella ruim 2 uur doorgebracht in het ziekenhuis, dokter en ned. Vertaalster en 145.€ aftikken. Bekijk het portret van een louche Chinese opiumdealer.