De Deserteur

Woensdag7 juli,
De rug heeft baat bij rust gehad en lijkt beter,de benen ook.
Alles gepakt,probeer ik om 08.30 doordedrukte van Odessa mijn weg te vinden naar het zuiden.Ik had op de plattegrond de weg aangemerkt maar in de drukte is het uit het hoofd leren een betere manier.Uiteindelijk kom ik op een militair terrein terecht. Op gevoel voor richting lukt het me de goede uitvalsweg te vinden. Ik volg vandaag de witte en gele wegen op de kaart en ga dat weten ook. Soms is het wegdek geheel in kuilen en gaten verdwenen, en ik ook bijna, Tempo halen is er niet bij. Dat duurt dit keer 200 km lang, een enkel gat kan niet ontwekem worden em de schade valt mee.Ik ben op weg naar Vulkova in de Donaudelta. Weet een People S rijder hoe het doorzichtig slangetje hoort te zitten links bij de motor? Omhoog of omlaag. Toch nog mooie taferelen onderweg. Eindeloze zonnebloemvelden, bij een ervan heeft men een oude Kamaz vrachtwagen neergezet vol met bijenkorven, het resultaat staat op tafeltjes: potten vol heerlijke honing. In de dorpen van de witte wegen is het beeld er een van uit een ver verleden. Huisjes , de eenden en de vele ganzen zitten midden op de weg , want door regen en hoog water zijn de kuilen vol water komen te staan en dat zint ze wel, kalkoenen en kippen, alles loopt op straat, sommige ganzen strekken de hals en blazen als ik langs rij. Ik kom in Vulkovo in de Donau Delta Biosfere Reserve. Ik betrek een kamer aan de Donau bij een haventje en ga morgen met een jongen die Engels spreekt het reservaat in met een bootje. Het hioge water heeft ook hier zijn tol geeist, weinig toeristen, alles is Ukraiens. Ik krijg iets te eten in een ouderwets prieel aan de hard stromende Donau, het zijn allemaal kanalen in dit Deltagebied, matuurlijke kanalen. Hiet in Vulkovo zijn de Lipovans nog actief, een afgescheiden groep Russ. Orthodoxe " oude" gelovers. Ze hebben hier nog hun eigen kerk, gescheiden ingangen voor de sexes en men kruist elkaar met 2 vingers, en de heren scheren zich niet.In deze delta bevindt zich ook de grootste kolonie witte pelikanen en die ga ik zien.Wat de dag verder brengt weet ik niet, omdat nog niet duidelijk te krijgen is waar ik de Donau legaal naar Roemenie kan oversteken. De overkant van het water is Roemenie, bij mijn haventje, nauwelijks 400 mtr.Wat er de volgende dag niet is , is water uit de kraan, terwijl het met tonnen per seconde langs mijn raam stroomt. Om 9 uur ga ik met de gids en een Ukraiens echtpaarper speedboot naar de monding van de Donau.Dat is zo'n 15 km varen en dat doen we erg snel. We maken enorme klappen op het water met de ijzeren boot, dus ook voor mijn rug zitten er kuilen en gaten in het water. plotseling zien we een stuk of 10 pelikanen dobberen. De gids is zo wijs om ze met de zon in de rug te naderen, maar het zijn schuwe vogels en enkelen gaan al gauw op de vleugels, enorme gevaartes lijken het als ze loskomen uit het water. Na de monding liggen wat zandbanken en die zijn overvol met alle soorten watervogels. Het is hier modderig ondiep water, terwijl je in de Zwarte Zee bent. Om 11 uur zijn we terug en ik behang de Kymco weer met n'n spullen en dan is Olha nergens te vinden om af te rekenen. Na een kwartier wachten komt ze er aan en zonder zich te verontschuldigen geeft ze de rekening. Ze is de manager en doet dat zeer professioneel, heeft de wind er goed onder bij d erest maar let overal op, behalve klantvriendelijkheid, dat kennen ze nog niet. In Ismajil informeer ik of er overgevaren kan worden bij de Militia. Nee!, alleen in Reni. Dat is nog verder om, maar ja.De wegen zijn om te huilen van ergernis en pijn. Betonblokken van een meter bij anderhalf en drie blokken breed, per stuk 3 gaten en allemmal in minstens 4 stukken en alles schots en scheef en ongelijk. En dat kilometers lang Of anders is de weg een rij gaten, toch lukt het me om tegen 4 uur bij de grens te zijn. Maar dan volgt een staaltje burocratie. Ik moet ongeveer een km over Moldavisch gebied Het uitklaren en inklaren duurt een uur, en als ik bij de laatste Moldavische post ben zwaait die me door, zo van weg is weg. De Roemeense douane lacht en geeft een stempel, maar dan!. Ik wil een foto maken van de grensbrug met het bord Romania en de scooter, begint er weer een gast te krijsen. Ik wijs naar het bord en gebaar Dat is alles!. Maar onverbiddelijk, toen pas zag ik het nieuwe douanekantoor en dat werd weer wachten, tot ik via de CD rij naar voren reed en men mij al wenkte. Ha Holland, tegen Spanje he? Ik kijk er van op. Niets aan te geven he, rij maar door Goede reis. Ik vraag of er in Braila een camping is en ja in Lagu Serat is er een op weg naar Bukarest.Ha hier kan ik weer lezen en als ik even later voor de zekerheid de weg vraag: Ik kan ook weer praten want men spreekt Engels en een ander ook Frans.En het ziet er uit alsof het een enorm rijk land is vergeleken bij dat deel van de Ukraine waar ik nu vanfdaan kom.Vrijdag 9 juli.
Ik word die nacht tot een uur of 1 uit de slaap gehouden door een blaffende roedel honden, die zich gelukkig achter het hek van de camping bevinden. Ze rennen als echte wilde honden rond, duidelijk is er een alfahond aanwezig. Ik zou er niet graag rond lopen, daar waar zij zijn. Als ik me op het campingkje geinstalleerd heb bemerk ik pas de zwermen vliegjes en muggen en sprinkhanen in het gras. Bovendien ben ik weer de enige kampeerder. De sleutel van het hek bij het hotel aan de overkant halen. Voor de prijs hoef ik het niet te doen, een kamer kosr € 5. meer. Maar ik wil vrij en bovenal buiten zijn. Als ik bij een stal t.o. de camping een heerlijke(verboden) bratwurst kan scoren, laat ik me dat genoegen ook zonder getuigen, niet ontzeggen.Ook hier bosjes honden die mensen lastig vallen, fietsers stappen af om ze beter een schop te kunnen verkopen, bang om anders om te vallen.Dat belooft nog wat. De volgende dag, vrijdag, ben ik redelijk vroeg op pad. Het is een grijze dag, helemaal bewolkt. Daarna, als ik weer over de Donau kom via een hoge tolbrug, zie ik dat al het land langs de rivier onder water staat.Het begint te regenen en ik wacht niet af of het zo weer droog wordt en stap af bij een cafe met een afdak voor de scooter. Neem een koffie maar de rest is om 11 uur aan wodka, wijn en bier toe.Na een uur lijkt het onweer en regen over en wordt het lichter en het begint te waaien. Ik stap op en rij weg. Als spoedig begint het opnieuw te regenen maar voor me wordt het lichter dus ik gok op droogwaaien. Maar het trekt weer helemaal dicht, waar heb ik al dat water toch aan te danken? Ik ben helemaal doorweekt en merk dan dat m'n tas aan de haak voor me verdwenen is. AH NEE HE. Dit is een regelrechte ramp. Paspoort, kenteken van de Kymco, camera en nog een paar zaken. Ik ben helemaal uit het vel geslagen. Ik stop, en in die stromende regen nog eens kijken of het echt waar is. Ja het is waar. en wat nu? Ik pieker en probeer te reconstrueren wat ik deed toen ik bij het cafe vertrok. Ik had de tas mee naar binnen genomen. Ik weet nog dat ik de rugzak opdeed, en de helm opzette, en in m'n gedachten, zoals altijd de tas aan de haak deed. De motor startte, maar die doet het niet zo goed meer met de electrische starter dus op de kickstart.De tas kan niet gevallen zijn, hij zit altijd tussen mijn voeten, denk en hoop ik vurig. Dus.... Omkeren en in die regen die met bakken neerkomt terug rijden. Hoever? Ik reken en kom er niet uit. Wel dat ik rap moet tanken want dat was ik door al dat water ook vergeten. Hoe hette die stad? Harsova, ja , die moet het zijn. 48 km zie ik staan. Vast te ver zonder te tanken, gelukkig zit m'n knip in mijn leren jas. Het lijkt na een half uurtje een beetje droger te worden, ik begin zelfs iets op te drogen door de rijwind, als de Kymco begint in te houden.Benzine op , geen berm en in een bocht. Alle bagage eraf want de reserve liter zit onder de zitting. Dat moet na wat verdamping nog genoeg zijn voor 30 km. Ik haal het cafe en parkeer weer onder het afdak. De eigenaar komt met een zwaaiende vinger omhoog naar buiten lopen. Ik kan wel in de broek pissen van geluk, het valt toch niet op, want ik ben nog zeiknat. Ik krijg koffie en verte;l hem dat ik wel 50 km verder was, vlak bij Constanta, Mamaia, waar ik dacht op het strand van de Zwarte Zee in de zon te kunnen liggen. Hij geeft me een belerend standje , ik schat dat hij jonger is dan ik , zijn buik is veel ruimer. Van een beloning wil hij niets weten, hij had me nog nageroepen maar ja, ik heb geleerd niet meer zovaal achterom te kijken. Ik ga weer maar zie inktzwarte luchten voor en lichte achter me. Ik had even voor ik terug keerde een motel gezien. Moet ik nu weer nat worden of, ik had inmiddels weer getankt, voor de 3e keer de bagage afladen om de regenkleding onder de zitting te pakken. Nieuwe lezers zullen zich misschien afvragen waarom die kleding niet eerder gepakt. Dat klinkt logisch maar binnen mijn denk- en doewereld voltrekken d edingen zich niet altijd op een logische wijze. Toch. als het ineens hard gaat regenen en ook het onweer boven me blijkft hangen, stop ik als ik een bushalte zie. De Kymco maneuvreer ik er ook onder en wilop het bankje gaan zitten. Dan zie ik aan de overkant van de weg een grill branden in die stromende regen, de damp slaat er vanaf, vlak bij Stupina. Ik zie een soort houten molen en iets wat op een oud restaurant lijkt. Alles is donker maar de deur is open. Ik verwacht binnen elk moment Alan Bates te voorschijn te zien komen als in de film Psycho. Op m'n vraag aan de andere man die verschijnt, roept hij de patrone, want die spreekt Engels. Ja ze heeft een kamer maar geen water en geen licht.De herinnering aan een ander onweer wijkt en we lopen naar de kamer. Die ken ik, die zag ik ook op camping Lagu Serat. Deltavormige huisjes met eeb deur in het midden binnen 2 bedden en dat is het.Heb je ook iets te eten? Ja , dat had ze ook. Ik neem na alle emoties alles voor lief. Ga in dat kippenhok zitten en kleed me uit, wrijf me droog, wie wil er nu water hier?!Trek droge kleren aan, doe m'n schone Hup Holland t-shirt aan en ga schrijven over deze dag. Ik moet de rit van morgen maar eigenlijk de hele route opnieuw bepalen, na de desertie van De Krim. Ook moet ik een nieuwe bougie en carterolie halen. Constanta,ik hoorde er voor het eerst over van mijn leraar in de 4e klas van de lagere school. Meester Querner heette hij, een strenge maar goede onderwijzer. Hij zamelde , na schooltijd, de capsules in van de schoolmelkflesjes, wij waren de vrijwilligers om die ook bij de andere scholen in de stad te halen. De opbrengst ging naar het Rode Kruis. Hij was in de oorlog zijn linkerarm kwijtgeraakt bij een illegale actie van de Ondergrondse. Daarover sprak hij nooit, wel over zijn reis met een vriend beiden op een motorfiets naar Constanta, voor die oorlog,in de 30er jaren. Donkere landen heette het toen, Hongarije, Roemenie en Bulgarije. Vee;l onverharde wegen etc. Ik denk dat mijn reis niet bij die van hem in de schaduw kan staan, maar ik was in de buurt van Constanta en dacht aan die leraar, die het zaad plantte. Hij en ik wisten toen beiden nog niet dat ik zo'n langzame leerling was.