No Direction Home

No direction home
Bastogne 20 mei 2017
Mieke roept me nog iets na als ik dan toch nog aan mijn scooterreis 2017 ga beginnen maar ik hoor het niet vanwege de helm. ’s Avonds als we bellen zegt ze : ik riep nog “last tic” maar je reageerde niet. Die last tic leerden we in Z. Afrika. Willem Bolsenbroek die er een B&B had in Paternoster gaf het ons toen we bij hem weggingen. Maar mij schoot de titel van het boekje van Sonja Barend te binnen toen ik de bocht omging in de Kerkstraat. “Je ziet me nooit meer terug”. Dat zei haar vader in 1942 toen hij werd opgepakt. A. van Dis schreef over zijn moeder ”Ik kom terug”. Aansprekende titels, het herinnerde mij aan een gesprekje veel eerder in 1961 toen ik het boek van J.P. Sartre Walging in mijn tas had en de leraar Spaans met onbegrip over die titel begon: Walging. “Dat koopt toch geen mens”, riep hij, maar ik had het wel gekocht en nooit aan de koopkracht van een titel gedacht. Nu was die leraar Spaans, wat wij facultatief leerden op de Handelsschool in Zwolle, een bijzonder mens. Dat waren alle leraren op die school, het was een zekere vereiste om iets aparts te hebben om aangesteld te worden, op dat schooltje met hooguit 200 leerlingen. De meesten van die leraren hadden een tijd in Ned. Indië gediend of als ambtenaar en of in het onderwijs, bovendien was het een pré om in een peugeot 203 te rijden. Onze leraar Spaans was wat wij nu een zij-instromer noemen. Hij had op de grote vaart gezeten en was met een Spaanse schone getrouwd geraakt en zodoende de taal machtig geworden. Die grote vaart leefde nog door in zijn wijze hoe de leerlingen, het waren er niet veel die Spaans volgden, de klas na afloop dienden te verlaten. Dat ging per 6 want meer konden er niet in een sloep. Met 2e sloepen was de klas leeg en wij leerlingen keken er niet van op, we waren al heel wat gewend op die school. Het was een prima individuele vorming en ook leerden we speelser wijze om niet in patronen of vaste ideeën te denken. Out of the box heet dat nu. Die leraar moest na afloop de trein halen en regelmatig zagen we hem zich als een soort schicht langs de singel haastten om de trein te halen. We besloten om zelf ook eens uit de box te doen en wachtten hem op toen hij bij de Sassenpoort de singel op haastte, in elke hand een aktentas en wapperende jaspanden en met het gehaaste loopje dat zo kenmerkend was van Groucho Marx. We gaven hem enige voorsprong en liepen toen even snel als hij achter hem aan al wijzend en roepend:” Houd de dief! Hij hoorde het niet of deed alsof, mensen keken maar deden niets, maar wij konden eens wat terug doen. Ik bereik Bastogne laat in de middag maar heb er geen goed gevoel bij; het karretje bezorgt mij veel problemen en op de camping, nadat het onderweg weer eens op zijn kant is gegaan, inspecteer ik alles en merk dat een as niet goed gezekerd kan worden. Als het donker wordt en ik ook behoorlijk vermoeid ben en de temperatuur gevaarlijk naar de 0 graden loopt probeer ik zo warm mogelijk in het tentje te gaan slapen maar de zorgen houden me wakker. Uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen maar de kou maakt me regelmatig wakker. Gelukkig heb ik de dag voor mijn vertrek nog een bloedtransfusie gehad zodat het bloed wat betere waardes heeft. Als eindelijk het vogelconcert begint weet ik dat het bij zessen is en sta op en weet dan wat ik ga doen. Ik laat alles achter in Bastogne en rij terug naar huis en haal de twee zijtassen en hoop daarmee alles op de scooter te kunnen stouwen en laat het karretje in Bastogne als ik vandaar weer ga vertrekken. Na 6 en half uur sta ik weer in Giesbeek, aanmerkelijk sneller dan de heenreis. Nu maar hopen dat alles mee kan anders gaat het overboord om maar eens een gezegde van die leraar Spaans te gebruiken.
Die nacht slaap ik in het vertrouwde bed en weer midden in de nacht ben ik klaarwakker en weet dan opeens: Ik stop er mee, ik ga morgen met de auto naar Bastogne en haal alles op en rij naar huis. Dat doe ik ook de volgende dag en achter in de middag sta ik met het hele hebben en houden weer voor de deur in Giesbeek. Einde van de reis. Maar het was het verstand die deze beslissing nam en ik, mezelf kennende komt er vast nog wel iets.
Giesbeek, 23 mei 2017