Een wateriug zonnetje

Maandag 16 november.
Maar gisteravond zijn we met z’n allen eerst naar de Nallur Kardaswarny Tempel gegaan, het is de belangrijkste Hindoe tempel van het land en je moet op blote voeten of op sokken en de heren dienen het bovenlijf ontbloot te hebben. Het regent, dus het plein voor de Tempel is al behoorlijk modderig en ook de straat er voor als wij er aan komen. Buiten de tempel onder het afdak van een groot voorportaal speelt een muziekgroep opzwepende muziek. Een houten drumvat op de grond en een man met een buikpiano met trekzak en twee gasten die koperen eierhouders tegen elkaar slaan zorgen voor een durend ritme met telkens weer hetzelfde tonen. Je raakt vanzelf in trance. Er zitten mensen te luisteren op de grond of ze staan en lopen dan de grote hal binnen. Daar wordt gewaarschuwd dat fotograferen uit den boze is. Om 4 uur begint de speciale dienst en de mensen met al hun prachtige kleuren van de kleding is een lust voor het oog. Maar het echte spektakel begint dan. Hoofdzakelijk vrouwen zijn voor de kijk in de gang op de grond gaan zitten, strak tegen elkaar en als ritssluitingen naast elkaar. Dan komen Brahmanen met een soort oliekan waaruit een vlam komt uit de schenktuut en lopen er mee de Tempel in en steken dan een krans van kaarsen aan en verlichten daarmee het portret van een van de Goden of Godinnen, terwijl de ijle klanken van een klarinet en een houten drum de Tempel vullen. De menigte raakt in extase als er een beeld van een God of Godin wordt verlicht, de handen gaan tegen elkaar en worden omhoog gestoken terwijl er kreten weerkinken. Het blijft doorgaan, dan klinkt er het elektrisch versterkte geluid van het een grote klok en dan weer een hek met bellen. En weer komt de menigte tot extase, het blijft doorgaan tot we er na anderhalf uur genoeg van krijgen en naar het hotel terug gaan. Het was de mooiste poppenkast die ik gezien heb.
Na een goede nachtrust en het ontbreken van het geluid van regen staan we op. Ter compensatie gaan we een tocht maken naar Point Pedro en we zien wat Fernando bij het ontbijt al zei: Het heeft onbetamelijk geregend waardoor vele delen van het land onder water staan en wegen geblokkeerd zijn. Onderweg staan overal groepjes mensen bij zijwegen en kruisingen. ‘Ja, verderop ligt een boom over de weg en staat de boel onder water’. Men is niet bezorgd, er wordt gespeeld in het water, maar samengroepen is een geliefde bezigheid. We rijden het hele gebied van point Pedro kris kras door en zijn daar de hele morgen mee zoet. Wim gaat in Jaffna op zoek naar een vervanging van zijn jaren geleden verloren armband die hij ooit in India had gekocht. Tibetaans zilver. Dat is hier niet eenvoudig, na een eind lopen ga ik maar aan een tuktukjongen vragen om me naar een juwelryshop te rijden. Dat moet eerst gevraagd worden en dan kunnen we. Daar ga ik beginnen uit te leggen wat ik wil. Als ik klaar ben( only silver, one cm weidh snakemitive,)komt tie met dingen van goud aan. Ik maak een gebaar van: klaar, ik ben weg maar dan is er weer iemand die iets gaat halen. Dan verwijzen naar een ander. Ik ben na 6 juweliers weer op de kamer van het hotel. Ik zag vandaag dat de jongen van de bus een soort van armband droeg en ik ga het hem vragen. Vanmorgen op een smal en hobbelig weggetje sneed ons plotseling een tuktuk, hij passeerde ons en wilde toen links af. Een klap en hij reed door. Er werd bekeken welke schade de bus had en de achtervolging werd ingezet. Na een poosje gaf hij zich gewonnen en zette de tuktuk in het gras. De twee knapen van de bus gingen verhaal halen. Later bleek de schade een gekreukelde nummerplaat. De jongen had geen permit, hij was 17 i.p.v. 20 en doorrijden leverde celstraf op. Op de ondergelopen velden vallen vele vogelsoorten te spotten, natuurlijk de honderden kleine witte reigers die hier dus koereigers heten, omdat ze pal naaste de koeien lopen. Maar veel mooier zijn de zeearenden, of zoals Fernando onze gids ze noemt; De witte buik arenden, ze hebben die inderdaad maar ook een cacaokleurige rug. Er planeerde een net voor en boven de voorruit van de bus wat een mooi gezicht was maar net te kort om het op camera vast te leggen. Maar verderop waren wel 6 arenden een schijngevecht aan het houden met en stel kraaien die hen in de maling wilden nemen. Maar vandaag is het droog en een bleek zonnetje is aan de hemel. Men vertelde mij dat de afgelopen dagen de zwaarste neerslag is gevallen sinds 5 jaar. De tv doet het niet meer, de lift is defect
, er is geen warm water meer en vanavond was het eten a la carte maar alles was koud toen het geserveerd werd, Dat gaf nog een hoop gedoe, de boys kenden de werking van een magnetron niet en kwamen na 1 minuut met het opgewarmde gerecht terug. We hadden van het restaurant toch al geen hoge muts op. Toen men vanmiddag weer een citytrip wilde houden heb ik afgezegd en ben de juwelierstoer gaan doen. Na het avondeten maken we de koffers vast klaar voor de volgende reisdag. Die begint vroeg en we vetrekken stipt om 08.00 uur. En we zijn om 3 uur in Tricomalee aan de Oostkust, alleen onderbroken door 2 korte stops. Daarna gaan we naar het hotel aan zee 16 km buiten de stad en gaan ons instelleren voor de komende 3 nachten. Het weer is al veel beter geworden en zo af en ervaren we een stukje mooi Sri Lanka. Maar in Tricomalee barst weer een tropische bui over ons los. Onderweg worden we elke dag 2 keer onthaald op die heerlijke banaantjes, soms de rode, de koningsbanaantjes, die zijn nog lekkerder en vandaag op doel. Vanmiddag reden e suikerbanaantjes, voor mij als diabeet, niet meer dan 2 per dag. Vandaag kregen we er gemberkoekjes bij, een heerlijke combinatie. Die gemberkoekjes zijn heerlijk bitter en samen met het zoete van de banaantjes, geeft het een prima smaakgevoel. Vanmiddag reden we door een nationaal park waar nog vele van de 4000 wilde olifanten lopen die het eiland telt. Helaas alleen de waarschuwingsborden gezien voor overstekende olifanten.
Donderdag 19 nov. Alleen bij het ontbijt wemelt het van de eekhoorns rond onze tafel, ze zijn ongelofelijk snel, springen in de suikerpot en gaan er van door met het geroosterde brood. Personeel is bezig ze niet al te hard weg te jagen en wij doen de rest, vooral als een scrambled egg het slachtoffer dreigt te worden. Maar het is in deze open ontbijtzaal een mooie manier, met de zee op de achtergrond, om de dag te beginnen. Zelf begin ik iets van herstel te merken maar woensdag heb ik de hele middag op bed doorgebracht en voelde me toen al veel beter, iets dat zich donderdag voortzette en toen we vanmiddag enkele warm waterbronnen bezochten en ik in bijna alle bronnen de voeten liet hangen, liep ik de groep op weg naar de bus allemaal de hielen zien.
Het eten in dit resort Pidgon island Beach ressort is voortreffelijk, mooi gevarieerde gerechten en leuke opmaak van het bord, dus geen buffet diner. Geen klagen dus, bovendien zijn de kamers prima en in de eetzaal is dus alles open, ook vriendelijk voor alle dieren, helaas ’s avonds dus ook voor de muggen maar daar schijnt mijn bloed immuun voor te zijn.