Cap Corse

Zoals velen gebruik ik de dag na de koninginnenrit als rustdag want mijn lichaam geeft aan dat er behoorlijk inspanning geleverd is met die rit. Ik rij de Gorges de Restonica in en de weg stijgt al direct. Het is nog vroeg maar er zijn al enkele fietsers die niet de hitte willen afwachten om de klim te maken. De weg loopt na 5 km dood en er valt niets anders te doen dan weer af te dalen. Velen gaan met de auto naar boven en nemen
een picknick mand mee om ergens bij het water van de Restonica een koele plek te vinden. De weg geeft nauwelijks ruimte om elkaar te passeren en de scooter willen ze het liefst in de berm of afgrond drukken. Op de camping lummel ik wat aan, ga in de rivier liggen om wat af te koelen. Daarna in de schaduw lezen in Napoleon. Voor mijn gevoel doe ik te weinig maar laat het zo. Alvast de dingen opruimen voor morgen en een praatje maken met de passerende Nederlanders. Ik heb besloten om morgen naar Bastia te rijden, een ritje van 80 km en dan voor de boot van die avond om 21.00 uur naar Toulon een ticket te kopen. Ik heb in de lokale krant gelezen dat het de hele volgende week in Frankrijk mooi weer zal zijn met hoge temperaturen. Ga ik het dan toch nog eens meemaken dat ik zowel de heen- als de terugweg mooi weer heb. Die maandag sta ik al om 10 uur bij het buro van Corsicaferries en koop de ticket. Dan heb ik nog 11 uur de tijd en besluit om dan maar Cap Corse te gaan rijden. Dat is de punt in het noorden van het eiland, ongeveer 70 km lang en zo’n 20 km breed. Het is nog ruiger dan Corsica zelf, maar de weg leidt helemaal langs de zee. Er is een doorsteek boven in die ik wil gebruiken want helemaal rond lijkt me iets teveel. Erbalunga is een dorpje als wat St.Tropez vroeger moet zijn geweest. De huizen staan tot in het water, er is een toren, de Genuase uitkijktorens die over het gehele eiland langs de kust staan, maar alles is nog in een Corsicaanse staat van onderhoud. Dus zeer achterstallig. Ik zie een schitterend landhuis staan, totaal vervallen, centraal in het dorp. Maar zo zie ik de dorpen liever dan die gelikte pasteldorpen a la St. Trop’. De rest van de dorpen lijkt er wat op, mooie grintstrandjes en als je iets verder van Bastia afkomt, worden de mensen ook minder talrijk en is er voor heel normaal strandvermaak genoeg plaats. Op de punt klimt het behoorlijk naar het kerkdorp Roglioni. Het dorp zelf is geen dorp te noemen maar meer een stapeling van huizen boven elkaar met telkens weer een kerk met monumentale gevel die elk gewijd is aan een engel. In een van de eerdere blogs maakte ik gewag van het boek van A. van Kampen over een onmogelijke liefde op Corsica, welnu in een van die kerken hier, en het zijn er zeer vele, is er sprake van een zwarte madonna. Van Kampen heeft natuurlijk vrij spel want het is voor een argeloze bezoeker geen doen om uit te vinden in welke kerk hier sprake van is. Even voor Roglioni stop ik en zie dat het bas aan de kant wemelt van vlinders, welke het zijn kan ik niet zien door het flonkerende licht van de bladeren maar ook omdat die dingen niet stilwillen zitten om ze goed te kunnen bekijken. Ook het zeer indringende geluid van de krekels is overal aanwezig. Bij die vlinders zie ik aan de overkant waar ik al een tijdje naar zit uit te kijken tas waar al vele kruiden uit Corsica en, n.l. rozemarijn. Ik ruïneer en struik en de buit gaat in een plastic tas waar al vele kruiden van Corsica en Sardinië hun weg hebben gevonden. Mijn handen ruiken nu vreselijk naar dat heerlijke kruid. De weg aan de westkant is erbarmelijk veel slechter dan aan de andere kant. Je kunt geen bocht door rijden zonder dat je de weg ziet, want je dendert zo in een smerig knipgat. Bovendien heb je zo een lekke band en hier voorbij de cap, zijn de bezoekers zeer schaars. Het landschap en de kust in de diepte zijn evenwel fenomenaal, de hitte ook. Ik neem het weggetje binnendoor en ben blij weer bij de andere kant aan de zee te zijn, maar veel koelte komt er niet vandaan. Ik zie een strandtentje en stop en ga op het terras in de schaduw zitten en bestel iets te eten. Een ouder echtpaar runt het tentje en een jonge kok zorgt voor de keuken. Als ik vertel, op zijn vraag, wat ik aan het doen ben, wordt hij bijna te erg enthousiast. Ja, dat is hoe je Corsica moet doorrijden, anderen doen het in 3 dagen en denken dan dat ze het gezien hebben, zegt hij. Zijn vrouw brengt me een boekje met alle restaurants etc. van de Cap. Wij staan er ook in, zegt ze en maakt een ezelsoor bij de pagina. La voile rouge. In Calvi staat de camping op korte afstand van Camp Rafelli, de thuisbasis van het 2e REP.Dat is het regiment parachutisten van het Vreemdelingenlegioen.Ik zag hen in de jaren 80 de dag nadat ze van een missie in de Congo waren teruggekomen, en ook eens toen ik fietsend in de heuvels daar een groep van hen met vreselijk holle ogen uit de bergen zag komen, ze moesten toen nog 10 km sjokken naar het kamp. Wat morgen in Frankrijk verandert is dat er niet meer in de auto gerookt mag worden als daar ook minjarige kinderen zitten, boete €65.-
Ik ben vandaag, dinsdag de 30eom half 7 in de ochtend in Toulon aangekomen, het was vergeleken met nu, 6 uur s ’avonds een heerlijke frisse temperatuur. Zelfs de Fransen uiten zich over het weer, want je kunt nauwelijks iets anders doen dan bij water in de buurt zitten. Zelf slaap ik al sinds Sardinië, alleen in de binnentent, de buitentent blijft in de hoes. Het wachten is op een donderbui midden in de nacht, want dan ben ik drijfnat. De huis op mijn handen lijkt meer op perkament doordat de zon er de hele dag op schijnt op de scooter, ik heb er een keer Nivea opgesmeerd maar die trok er meteen in. Gisteravond bij de opstelling voor de boot krijg ik veel bekijks, niet dat ik dat onaardig vind, hoor. U bent zwaar beladen, zegt er een en een ander denkt dat iedereen verwacht dat ik La Poste ben vanwege die gele zijtassen, ja zeg ik; Que des factures. Lachen. Ik rij al om 6.30 Toulon uit en de tomtom brengt me naar Valreas in de Vaucluse en inderdaad, de zonnebloemen en de lavendel staan volop in bloei. Al om 12 uur houd ik het voor gezien, doe wat inkopen en rij naar een al eerder bezochte camping met zwembad. Pas om 6 uur heb ik weer genoeg energie om de binnentent op te zetten. Langdurig in het water liggen. De rit was maar 210 km maar de hitte en ik kreeg voor het eerst de angst om zonder benzine te komen zitten. Ik moest bij Aix en Provence tanken maar omdat de navigatie me heerlijk om die stad leidde, vergat ik het en stond ik op een gegeven moment stil. Ai, vergeten, dus de reserve lt. aangesproken en nu maar hopen dat er binnen 40 km een tankstation is. Na 20 km begint er iets te kriebelen en even later stop ik om op de tomtom naar tankstations te kijken. Ja, over 5 km een Intermarche, oef. Ik rij nauwelijks weer of er staat een benzinestation dus ik stop en hij heeft alleen E10. Volgens mij moet dat kunnen, dus getankt. Nog geen 2 km verder wel 3 tankstations. Ik zei al eerder; Wat is dat toch dat zorgen maken, hoe kom je er vanaf? Maar ik ben duidelijk in het land van Van Gogh, de gele velden en de paarse velden, wat een schoonheid. Wij, Mieke en ik zijn hier vaak maar of in het voorjaar of in september. Dan zijn hier andere mooie dingen maar dit is heerlijk om weer te zien en te ruiken. Grappig is da de Drome de mooiste lavendelvelden heeft maar de Provence met de eer gaat strijken. Zo gaat dat, zou Kurd Vonnegut gezegd hebben.