Tot ver over de Brennerpas

Aschaffenburg, Duitsland 10 juli


Dat licht worden om half 5 klopt wel alleen niet in Griekse tijd gerekend, ik kwam er al de dag voor mijn vertrek achter dat dat niet juist was. Maar ik stond toen maar om 04.15 op en kon alles in een rustig tempo inpakken wat nog niet de avond tevoren was ingepakt. Ondanks het vroege uur parelde het zweet me langs het hoofd, niet van de temperatuur, maar de handicap iets te moeten doen waar consequenties aan vast zitten, overblijfsel van een burn-out. Maar in het donker duurt het toch nog langer dan bij licht, allemaal van die kleinigheden, de rits wil niet goed dicht, dat soort dingen. Toch ben ik al om half zes bij de haven en zoek eerst een bancomat. Dat afdalen in donker met het zuinige licht van het scootertje is knap lastig, vooral als er bijna of geen zij en middenstrepen op d weg staan. De dame aan het loket vraagt of ik m’n zonnebril terug heb, oplettend zo vroeg in de ochtend. Naar gate 10 daar komt de ferry van Anek-line aan. Om even voor half 8 varen we de haven uit en ik ga een slaapplek zoeken, de voorste 3 stoelen in de Pullmanzaal zijn nog vrij en ik ga liggen, ben moe, nog steeds moe. Dat tafereel herhaalt zich de volgende 24 uur; ik sta op ga naar de wc waar al het vastgehouden vocht geloosd wordt en ga weer slapen. Midden op de dag ga ik op het achterdek anderhalf uur in de laatste(?) zon zitten en daarna weer op de stoelen liggen. Om half 8 ga ik wat eten als het restaurant opengaat en daarna weer slapen, korte slapen van een uur en dan op de andere zijde weer een uur. Tegen 5 uur in de ochtend lijkt het of ik op kan blijven, drink een flesje yoghurt en blijf zowaar op, tot we om half 9 in Venetië aanleggen, d.w.z. bij Mestre en ik weer zelf kan rijden. In de verte ziet de lucht er niet fris uit. Halverwege Trento begint het in de kloof te regenen en ik trek het regenpak aan, ach je, de rits gaat stuk en improviseer met wat elastiek toch een redelijk dicht jack. Het vizier was al in Albanië kapot gegaan dus ik rij in de regen met een grote zonnebril op om zodoende de ogen te beschermen. Dat lukt goed, maar het is, ondanks dat ik wist wat me te wachten staat, toch een enorme domper op dat heerlijke rijden in vreemde streken. Nu wordt het overleven en zien niet al te doorweekt ergens in een hotel te komen. Na Trento volgt Bolzano en ik heb besloten de Brenner over te gaan, vooral omdat ik er nog nooit overheen geweest ben. Ik moet over de SS 12 en die is vrij rustig en niet te steil, ondanks dat het steeds harder gaat regenen, schiet het redelijk op. Als ik boven ben besluit ik aan de Oostenrijkse kant een hotel te nemen. Hotel Wilder Mann, dat lijkt wel wat. Ik ga eerst onder een hete douche staan, want een 2e longontsteking in Oostenrijk binnen een jaar is te veel voor mijn afgetobde lijf. Ik hoor dat er voetbal is vanavond en ja hoor, weer om 10 uur, ik vrees dat ik verstek laat gaan, die Duitsers winnen toch. Bovendien baart het weer morgen me ook zorgen want op deze wijze kom ik zonder droge kleren te zitten, maar hier in een hotel op betere tijden te wachten, lokt me ook niet. Goed en lekker in een echt bed slapen lijkt me een prima optie. Maar ik voel diezelfde vermoeidheid als in februari toen we in dit land op wintersport waren en wat bij mij resulteerde in die longontsteking. Dat kan ik niet weer hebben, wat ga ik doen? In ieder geval niet naar de voetbalmatchkijken en ik overdenk het idee de ANWB te bellen dat ik onmachtig ben om verder te reizen. Ik val in slaap en de Duitsers profiteren van dit moment van onaandachtigheid door met 7-1 te winnen van de Goddelijke kanaries, die nu pietjes heten. De volgende dag, woensdag, lijkt het droog vanuit mijn raam, maar buiten gekomen zit er water in de lucht. Niet genoeg om niet op te stappen en ik denk dat ik om half 9 op de scooter zit, maar mijn horloge heeft even de geest gegeven. Ik doe de verdere afdaling naar Innsbruck van de Brennerpas, Daar lijkt even dat de zon doorkomt maar dat is teveel gevraagd. In het hotel heeft men desgevraagd nagekeken hoe steil de helling is om naar Garmisch Partenkirchen te komen. 16%, maar over een klein stuk, hoor ik, maar dat wist ik al, toch neem ik de beslissing de Piaggio niet bloot te stellen aan zo’n helling en rij via een omweg naar Schwaz en iets verder de doorgang naar de Achensee. Maar na 3 km staat er een hek op de weg: Gesperrt. Ik geloof het niet, ik ken geen andere weg in de verre omtrek hoe ik dan wel moet rijden. De man in een gat in de weg waardoor ik zelfs met de scooter er niet door kan, doet geen moeite me te helpen. Ik rij het stuk bergafwaarts tot ik bij het hek kom, daar staat wel op hoe te rijden maar niet waarheen. Ik vraag het en iemand zegt: deze weg, en maar volgen. Dat blijkt niet zo te zijn. Allereerst omdat het, ik schat, met 20% stijgt, met behulp van al mijn voeten lukt het een beetje de helling omhoog te komen, maar na een bocht gaat het gewoon zo door. Ik raak helemaal buiten adem en sta somt heel dom midden op het smalle weggetje stil om op adem te komen. Op deze wijze had ik met de zelfde moeite die weg naar Garmisch kunnen nemen, maar nu sta ik hier, het is ook weer begonnen te regenen en het is niet warmer dan 11 gr. Op dit soort hellingen voel je pas hoe zwaar die scooter is, met alle bagage dan he. Het lukt om toch boven te komen en dan blijkt dat ik verkeerd zit, de schade valt mee, ik kom op een bredere weg en dat betekent dat de hellingen minder zwaar zijn en ik eindelijk Oostenrijk kan verlaten en door de Alpen heen ben. Maar nog niet door die enorme depressie die half Europa teistert met weer die je in de herfst verwacht. Na een poosje begin ik te rillen, ik heb warmere kleding aan dan gisteren en zie er uit als een dakloze of moderne Swiebertje. Toch gaan er duimen omhoog als er pauzerende bikers langs de weg staan, als ze jou passeren of tegemoet komen is er geen blijk van waardering, maar van de bike af lijken ze net gewone mensen. Soms lijkt het dat ik onder de depressie door ben als ik de lucht bekijk, maar even later is dat bedrog want het begint gedurende de dag steeds harder te plenzen. Ik ga pauzeren bij een benzinestation, daar staat de scooter tenminste droog. Daar lees ik de Bild en geloof m’n ogen niet, Ohne Worthe: 7:1 maar merk ik ook dat ik de verkeerde tijd in gedachte heb, het horloge en de scooterklok en de tomtomtijd geven alle drie verschillende tijden aan. Nu heb ik de echte tijd, veel maakt het niet uit welke tijd je hanteert, als het maar jou tijd is. Ik rij naar het westen, volgens Mieke komt de weersverbetering van die kant. Uiteindelijk geef ik er de brui aam in Kaufbeuren, een plaats in de Allgau, ten westen van München. Ik zoek een hotel en ga alweer als eerste handeling langdurig onder een hete douche staan. Voel me niet zo moe als gisteren, het lijkt wel of deze nare en koude dag me een beetje gelouterd heeft, dit oncomfortabele weer heeft een omgekeerd effect op mij, ik voel me sterker. Dit weer geeft evenwicht aan die prachtige reis over de Balkan en Griekenland, dat net zo goed een Balkanland is, Dit soort weer hoort bij die reis, het geeft aan dat het nooit van een “leien dakje” gaat. Ik ga dus weer al die bijna afgestorven delen van mijn lijf met heet water tot leven brengen en trek weer droge kleding aan en stap de straat op en wandel de oude binnenstad in. Kaufbeuren was niet van betekenis voor de geallieerden om de binnenstad aan puin te bombarderen en staan de huizen en gebouwen nog fier overeind. Ik heb zin om een kneipe binnen te lopen en doe dat ook en raak daar aan de praat met een, naar wat hij zegt, oud leraar Duits en gedragstherapeut van het Gymnasium. Hij vond Maastricht een mooie stad. Ik beaamde dat en vertelde dat mijn vrouw daar haar jeugd had doorgebracht. Dat is, beste lezers, een goede truc om de ander verder te laten vertellen, want je kunt altijd zeggen dat je van zo’n stad niet alles weet, omdat immers, je vrouw er geleefd heeft. Ik vertel over mijn reis en mijn boek. Al gauw komt dan de vraag hoe oud ik ben en alweer dat ongeloof. Ik zeg dat ik als man niet over mijn leeftijd mag liegen, dan volgt altijd gelach. De leraar staat op en zegt, Sie durfen Du zu sage gegen mir. Ik voel me vereerd en hij verklaart dat voor mensen die doen wat ik doe, respect heeft. Maar als je niet over je leeftijd liegt zal je wel een vrouw hebben van een jaar of 25, zegt hij grijnzend. Hij wil ook dat ik aan zijn zijde het Lagerfest wat komend weekend in de stad gehouden wordt en duizenden bezoekers trekt, ga meebeleven. Ik weiger beleefd. ‘Nee hoor’, zeg ik ze is mooi maar bijna net zo oud als ik. Het meisje met lelijk rood geverfd haar buigt ook en dat waardeer ik evenzeer, want ze heeft een behoorlijke boezem met bijbehorend decolleté. Levert dat gedoe toch nog iets op. Ik besluit die avond om niet naar de verlenging van het WK te kijken, ik heb de volgende dag zelf een WK rit voor de boeg. Als het licht wordt kijk ik uit het raam, gewekt door m’n darmen. Het is droog buiten, maar ik haast me naar de wc en dat gaat elk uur een keer gebeuren, want de Imodium zit in een tas op de scooter. Ook dat nog, maar het blijft droog ook buiten. Om 8 uur heb ik alles weer aan en opgetast en kan wegrijden. Dat het droog is, is meegenomen maar er staat een harde koude wind, het is 10 gr. De hemel is donkergrijs. Gisteravond even de navigatie laten berekenen hoever het naar huis is. Het antwoord was 711 km. Dus moet ik proberen om vandaag 360 km te rijden. Dat is met droog weer te doen, dat weet ik, maar het is geen fluitje van een cent. Ik word door de TomTom de autoweg opgestuurd en laat het zo, want daar kun je km ’s maken, 80 km binnen 2 uur. Het blijft koud en dreigend naar regen. Veel van de omgeving zie je niet, je let op de spiegels en als het nat is op plassen op de weg, die zijn gevaarlijk. Het schiet wel op, ik rijd in 6 uur tijd 270 km, alleen gestopt voor een kop koffie en tanken. Voor degene die het weten willen ik was in Kaufbeuren, t w v München begonnen en eindig in Aschaffenburg, bij Frankfurt. Dan is de temperatuur inmiddels opgelopen naar 18 gr. Reden om te gaan kamperen maar mijn botten zijn ijskoud en ik wil in een heerlijk bed liggen. De imodium heeft zoals altijd goed gewerkt, want om al die kleding af te pellen als je een dringende boodschap hebt, duurt minstens 5 minuten, als ik zie hoelang ik bezig ben om een wildplasser te worden, maar ook de tijd die het kost om al die lagen stof en plastic weer in de juiste volgorden om het lijf te knopen.

Ik hoorde onderweg een mop van een Duitser die ik u niet onthouden wil. Kommt einen Hollander zu einen Tankstelle und sagt Wir spielen heuteabend gegen die Argentiener. Ja, sagt der tankstellvertreter, und wir sontagabend.

ps. i.v.m. het zeer slechte weer dit keer geen foto's.