Alle Albanezen hebben zwart haar en dito Mercedes.
Blijf op de hoogte en volg Wim
02 Juli 2014 | Albanië, Himarë
Alle Albanezen hebben zwart haar en idem kleur Mercedes
Himare, 2 juli 2014
Himare ligt recht t.o. Corfu aan de kust. Dat heeft als voordeel dat je hier op de Griekse providor kunt inloggen en dus dat tarief betaald voor bellen etc. i.p.v. het veel duurdere Albanese netwerk.
Vandaag ga ik van Berat dat een eind het binnenland in ligt terug en buig dan af naar Fier. Maar de weg is nauwelijks nog weg, meer stenen in zand en gaten in het asfalt. Ik schiet ongeveer 20 km per uur op, het vervelende van dit soort wegen is da je geen tijd meer hebt om je heen te zien want anders rij je zo maar een diep gat in of over de scherpe puntige keien. In een dorp is de weekmarkt aan de gang, de Passar, het zal wel een verbastering van de bazaar zijn. Er is veel vee, koeien, schapen en geiten en ook paarden en wat varkens en natuurlijk de kippen. Een heer van stand gaat een mooi wit paardje uitproberen. Het heeft een zadel van houten stokken en wat doek. Hij geeft het dier de sporen door zijn stok te gebruiken en galoppeert over de weide waar de auto’s staan. Als hij weer terugkomt neem ik een foto. Wat later houdt een echte Albanees me staande, hij heeft gitzwart haar en idem baard van enkele dagen, draagt een rood T-shirt en ziet er heerlijk woest uit. Hij vertelt in gebrekkig Engels dat zijn dorp ongeveer 20 km verder ligt, daarna gaat er wat mis met zijn woordenkennis. Ik neem wat foto’s en ga verder. Soms moet ik een eind omrijden over zandwegen en door het veld, dan is er weer wat aangestampte aarde soms is er alleen maar witte stenen die enorme stofwolken opwerpen als er tegenliggers komen. Sommigen rijden als gekken, het schijnt minder gedreun te geven maar ik hap stof. Dat duurt ongeveer tot Fier en dan staat de teller op 60 km, dat heeft 3 uur gekost. Naar Vlore ligt er een gladde 4 baans snelweg en daarna staat er een mooie kustweg getekend op mijn nieuwe kaart van Albanië. De oor weg draait van de kust af na een km of 15 en ik ga een begin krijgen van onrust. Er ligt een enorm hoog en steil gebergte tussen mij en de kust en ik zie nergens een dal; waar ik doorheen zou kunnen, alleen maar bergen zo ver je kunt zien. De weg begint raar te klimmen, eerst steil dan weer naar beneden maar steeds hoger dan lager. Dan gaat het enkel klimmen en zo steil dat het motortje het niet meer alleen kan redden, ik moet met een voet meestappen. Ik ben dan al 6 km aan het klimmen, het gaat door een beboste helling dus verder dan de volgende bocht valt er niet te zien. Ik begin vermoeid te raken, ben drijfnat door dat leren jack en moet soms van de scooter af en er naast bijlopen en vooral zorgen dat ik niet struikel. Soms kan ik weer zitten maar bij een volgende bocht, terwijl ik probeer de ideale lijn in de weg te volgen, moet ik weer bij steppen, soms met beide voeten. Gelukkig is er bijna geen verkeer en is de weg redelijk goed. Als de klim al meer dan 10 km duurt en me de moed in de schoenen is gezonken voel ik een briesje, dan is de top niet ver meer. Dan zie ik het ook, lucht door de bomen en ben ik op de col, die ligt recht boven de zee die wel 1300 mrt. Lager ligt. Het lijkt wel of ik op de Mt. Ventoux sta, zo ver kun je zien. Die kale helling steil naar de zee en dan die streep weg die scheef naar beneden gaat en draait en weer verdergaat. Een Duitse motorrijden zei later op de camping: je hebt de neiging je armen te spreiden en als een adelaar je naar beneden te storten. Voorlopig is die koele wind voor mij al voldoende op een beetje op adem te komen. Ik daal af naar Himare en daar moet een camping zijn. Voor het dorp wordt het al aangegeven Camping Kranea. Het ligt achter het zand-kiezelstrand en er staan wat oude olijfbomen. De baas gaat een plekje regelen en zet een enorm grote vierkante parasol boven mijn stek. Dan ga ik bij hem op het terras zitten en staar wat voor me uit. Ik ben helemaal leeg, moe hongerig en dorstig maar ook verontrust over het veel te ruige land, voor mij en ook voor mijn scooter. Eigenlijk ben ik alleen maar verontrust hoe het nu verder moet, alleen maar bergen. Voor de kust zie je Corfu liggen, dat is Griekenland maar hoe kom ik daar. Ik blijf zo 2 uur zitten en dan komt Tommy weer in beeld, hij komt van het strand lopen en we begroeten elkaar als oude vrienden.
Ik ga m’n tentje opzetten en een heerlijk koude douche nemen en dan een lekker koele haf litertje Tiranabier. De volgende dag ga ik in Himare naar een Gomista, een bandenzaak, informeren. Er wordt gebeld en ik krijg iemand aan de lijn die zorgt dat er met de buis van 6 uur vanavond een band komt, kost zoveel etc. Kan het niet wat goedkoper vraag ik, maar daar zijn ze hier niet van bij die toeristen. Ik bel wel naar de camping als het er is, zegt hij. Zo dat stelt me gerust, ik had al gevraagd naar de weg naar Griekenland, want wat je hier ziet is alleen maar bergen, hoog en achter en door elkaar. Het lijkt hier wel een grote valkuil waar niet uit te komen is, ik zag alweer die beren uit het Una park op de weg, maar de campingbaas stelt me gerust, niet meer zoals die col die je gedaan hebt. Er zijn meer motoristen op de camping en alom klinkt ongeloof als ik zeg dat het met 50cc bij mij ophoudt. Ze gaan allemaal nog net niet staan maar het respect is hartverwarmend, en nog meer als een Duitse vrouw vraagt of ze zo onbeleefd mag zijn door naar mijn leeftijd te vragen. Dan krijg ik een open doekje en is het nu wel genoeg.
Vanavond komt er met de bus uit Tirana een nieuwe voorband voor de scooter. Tommy met de 1200RS BMW moet zijn achterband na nog geen 3000 km ook vervangen maar die hebben ze niet in Albanie, hij gaat zijn geluk proberen in Igoumenitsa Griekenland. Daar ga ik als ik wat uitgeruster ben ook naar toe.
Het is hier wel prachtig mooi met die zee enz. maar er is iet wat mij niet bevalt en dat is het lawaai hier. E staat een beachbar en die draai s’avonds harde muziek. Toevallig gisteravond een beetje mijn soort muziek maar ik wilde slapen om 21.30 en dan moet ik buiten nog andere geluiden ook nog lawaai horen die ik niet wil. Ik ben rijp voor een bejaarden camping.
Himare, 2 juli 2014
Himare ligt recht t.o. Corfu aan de kust. Dat heeft als voordeel dat je hier op de Griekse providor kunt inloggen en dus dat tarief betaald voor bellen etc. i.p.v. het veel duurdere Albanese netwerk.
Vandaag ga ik van Berat dat een eind het binnenland in ligt terug en buig dan af naar Fier. Maar de weg is nauwelijks nog weg, meer stenen in zand en gaten in het asfalt. Ik schiet ongeveer 20 km per uur op, het vervelende van dit soort wegen is da je geen tijd meer hebt om je heen te zien want anders rij je zo maar een diep gat in of over de scherpe puntige keien. In een dorp is de weekmarkt aan de gang, de Passar, het zal wel een verbastering van de bazaar zijn. Er is veel vee, koeien, schapen en geiten en ook paarden en wat varkens en natuurlijk de kippen. Een heer van stand gaat een mooi wit paardje uitproberen. Het heeft een zadel van houten stokken en wat doek. Hij geeft het dier de sporen door zijn stok te gebruiken en galoppeert over de weide waar de auto’s staan. Als hij weer terugkomt neem ik een foto. Wat later houdt een echte Albanees me staande, hij heeft gitzwart haar en idem baard van enkele dagen, draagt een rood T-shirt en ziet er heerlijk woest uit. Hij vertelt in gebrekkig Engels dat zijn dorp ongeveer 20 km verder ligt, daarna gaat er wat mis met zijn woordenkennis. Ik neem wat foto’s en ga verder. Soms moet ik een eind omrijden over zandwegen en door het veld, dan is er weer wat aangestampte aarde soms is er alleen maar witte stenen die enorme stofwolken opwerpen als er tegenliggers komen. Sommigen rijden als gekken, het schijnt minder gedreun te geven maar ik hap stof. Dat duurt ongeveer tot Fier en dan staat de teller op 60 km, dat heeft 3 uur gekost. Naar Vlore ligt er een gladde 4 baans snelweg en daarna staat er een mooie kustweg getekend op mijn nieuwe kaart van Albanië. De oor weg draait van de kust af na een km of 15 en ik ga een begin krijgen van onrust. Er ligt een enorm hoog en steil gebergte tussen mij en de kust en ik zie nergens een dal; waar ik doorheen zou kunnen, alleen maar bergen zo ver je kunt zien. De weg begint raar te klimmen, eerst steil dan weer naar beneden maar steeds hoger dan lager. Dan gaat het enkel klimmen en zo steil dat het motortje het niet meer alleen kan redden, ik moet met een voet meestappen. Ik ben dan al 6 km aan het klimmen, het gaat door een beboste helling dus verder dan de volgende bocht valt er niet te zien. Ik begin vermoeid te raken, ben drijfnat door dat leren jack en moet soms van de scooter af en er naast bijlopen en vooral zorgen dat ik niet struikel. Soms kan ik weer zitten maar bij een volgende bocht, terwijl ik probeer de ideale lijn in de weg te volgen, moet ik weer bij steppen, soms met beide voeten. Gelukkig is er bijna geen verkeer en is de weg redelijk goed. Als de klim al meer dan 10 km duurt en me de moed in de schoenen is gezonken voel ik een briesje, dan is de top niet ver meer. Dan zie ik het ook, lucht door de bomen en ben ik op de col, die ligt recht boven de zee die wel 1300 mrt. Lager ligt. Het lijkt wel of ik op de Mt. Ventoux sta, zo ver kun je zien. Die kale helling steil naar de zee en dan die streep weg die scheef naar beneden gaat en draait en weer verdergaat. Een Duitse motorrijden zei later op de camping: je hebt de neiging je armen te spreiden en als een adelaar je naar beneden te storten. Voorlopig is die koele wind voor mij al voldoende op een beetje op adem te komen. Ik daal af naar Himare en daar moet een camping zijn. Voor het dorp wordt het al aangegeven Camping Kranea. Het ligt achter het zand-kiezelstrand en er staan wat oude olijfbomen. De baas gaat een plekje regelen en zet een enorm grote vierkante parasol boven mijn stek. Dan ga ik bij hem op het terras zitten en staar wat voor me uit. Ik ben helemaal leeg, moe hongerig en dorstig maar ook verontrust over het veel te ruige land, voor mij en ook voor mijn scooter. Eigenlijk ben ik alleen maar verontrust hoe het nu verder moet, alleen maar bergen. Voor de kust zie je Corfu liggen, dat is Griekenland maar hoe kom ik daar. Ik blijf zo 2 uur zitten en dan komt Tommy weer in beeld, hij komt van het strand lopen en we begroeten elkaar als oude vrienden.
Ik ga m’n tentje opzetten en een heerlijk koude douche nemen en dan een lekker koele haf litertje Tiranabier. De volgende dag ga ik in Himare naar een Gomista, een bandenzaak, informeren. Er wordt gebeld en ik krijg iemand aan de lijn die zorgt dat er met de buis van 6 uur vanavond een band komt, kost zoveel etc. Kan het niet wat goedkoper vraag ik, maar daar zijn ze hier niet van bij die toeristen. Ik bel wel naar de camping als het er is, zegt hij. Zo dat stelt me gerust, ik had al gevraagd naar de weg naar Griekenland, want wat je hier ziet is alleen maar bergen, hoog en achter en door elkaar. Het lijkt hier wel een grote valkuil waar niet uit te komen is, ik zag alweer die beren uit het Una park op de weg, maar de campingbaas stelt me gerust, niet meer zoals die col die je gedaan hebt. Er zijn meer motoristen op de camping en alom klinkt ongeloof als ik zeg dat het met 50cc bij mij ophoudt. Ze gaan allemaal nog net niet staan maar het respect is hartverwarmend, en nog meer als een Duitse vrouw vraagt of ze zo onbeleefd mag zijn door naar mijn leeftijd te vragen. Dan krijg ik een open doekje en is het nu wel genoeg.
Vanavond komt er met de bus uit Tirana een nieuwe voorband voor de scooter. Tommy met de 1200RS BMW moet zijn achterband na nog geen 3000 km ook vervangen maar die hebben ze niet in Albanie, hij gaat zijn geluk proberen in Igoumenitsa Griekenland. Daar ga ik als ik wat uitgeruster ben ook naar toe.
Het is hier wel prachtig mooi met die zee enz. maar er is iet wat mij niet bevalt en dat is het lawaai hier. E staat een beachbar en die draai s’avonds harde muziek. Toevallig gisteravond een beetje mijn soort muziek maar ik wilde slapen om 21.30 en dan moet ik buiten nog andere geluiden ook nog lawaai horen die ik niet wil. Ik ben rijp voor een bejaarden camping.
-
02 Juli 2014 - 20:20
Arie Van Loon:
weer diep respect Wim wat een avontuur zeg, ik geniet echt mee bedankt weer -
03 Juli 2014 - 11:56
Pim De Jonge:
Beste Wim,
Wat een verslag wederom.
Ik kan me voorstellen dat het aanvankelijke paradijs Albanie
je hier en daar toch opbreekt.
Daarom zal Iggoumenitsa je volgend paradijs zijn.
Als je dan en poosje in Hellas bent zal je weer met diepe en ware gevoelens
terugdenken aan je schitterende verblijf in Albanie.
Zoals jou zeker bekend is zijn de Grieken ooit als Illyriers
uit Albanie in Griekenland terechtgekomen.
Je weet , Willem, dat we binnenkort vertrekken naar het Noorden.
hou je haaks
met hartelijke groet
Pim
-
03 Juli 2014 - 12:30
Hans Van Dam:
Wat is zo`n motortje toch tot veel in staat , wat heb jij dat machientje af zitten beulen beulen Wim , ze kunnen er tegen dat blijkt wel.
Stel je toch eens voor dat als je mee zou moeten steppen doordat het motortje door de knieen gaat het verkeer je dan ook nog van alle kanten om de oren zou vliegen,wat gelukkig niet het geval was.
De banden schijnen het harde werk minder aan te kunnen , het voordeel van die PS. die je eerder had waren de grote 16 " wielen , maar daarmee heb ik je ook weleens een achterband zien verwisselen ergens diep in Oost Europa.
Gelukkig worden velgen en naven tegenwoordig niet meer met spaken bij elkaar gehouden want dan zou je ze regelmatig na moeten trekken onder deze omstandigheden en dat is niks voor jou.
Het is fijn dat je onderweg ook nog bewondering en respect in mensen herkent dat is onder die omstandigheden wel ook nodig.
Er gaat dan ook van alles door je heen, je gaf het aan je bezorgdheid al die bergen en het onophoudelijke ruige land door te moeten komen.
Dat is heel best te begrijpen je bent de alleen verantwoordelijke, hoe ervaren en gelouterd je ook bent er is niets te overleggen met een lotgenoot. Zelfs als je mensen als Tommy tegenkomt hoe nuttig ze ook voor je kunnen zijn ze rijden altijd op of met heel ander materiaal dan jij.
Ik vraag me altijd af als ik zulke foto`s zie waarom ze in die Zuidelijke landen toch zo weinig respect hebben voor dieren. Ze binden de poten maar aan elkaar vast en laten de dieren als het hen uitkomt de hele dag in de zon liggen of ze smijten ze achter op een pick-up.
Ik heb zelfs wel gezien dat ze hele clusters kippen met de poten bij elkaar gebonden als grote bollen veren aan fietsen of bromfietsen hingen op weg naar de markt waar ze bij aankomst op een hoop gesmeten werden, en indien onverkocht net zo weer meegenomen werden.
Groet van Hans van Dam, ik wens je vanuit een comfortabel ziekenhuisbed 3-7 om 12:30 uur in Delfzijl op dit moment aan het chemo infuus. een voortzetting van je uitzonderlijke reis zonder brokken of pech. -
04 Juli 2014 - 21:41
Piet En Trudie:
Hallo Wim,
Met bewondering heb ik U verslagen gelezen en foto's gezien.
Ik heb maar een woord.....RESPECT!!
Ongelooflijk dat u dit allemaal zo gelukt is.
Wij hebben u ontmoet op de camping in Bacharach in Duitsland, u zat aan de koffie in de avond en wij maakten een praatje met u over het reizen met de scooter.
We zijn deze week thuis gekomen ook van een prachtige reis langs de Romantische Strasse, maar zo zie je maar weer ieder doet het op zijn eigen manier.
Bedankt dat ik u verhalen mocht lezen en chapeau voor jou Wim.
Fijne reis nog!!! En kijk goed uit!!
Groet Piet en Trudie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
