Beren op de weg!

Beren op de weg

Zaterdag, 21 juni 2014,
Gisteren, toen ik hier na een lange rit aankwam in Bihac in BiH zoals Bosnië heet was het 30gr. Bij een hotel kon ik de tent opzetten, ik was de enige. Maar men garandeerde een veilig verblijf, de toiletten deden het en er was warm water en Wi-Fi. Dat is allemaal heel wat, hier in Bosnië. Ik sta langs de Una, een grensrivier met Hrvatska, Kroatië. Waterversnellingen maken d at het hier een raftcentrum is. Toen ik iets ging eten en een pivo wilde drinken begon een vreselijk onweer met enorme hagel erbij. Ik vreesde voor mijn tent, maar bij terugkomst was alleen de stoel drijfnat, maar die is van plastic of zo. Bij 2 eerdere buien was mijn handdoek die ik beide keren op de tent te drogen had gelegd, kletsnat geworden. Nu lag het binnen. Die regen bleef aanhouden tot na 2en die nacht. Ik kreeg al visioenen van een week lang alleen maar regen. De volgende ochtend, ik had een lange nacht in de tent gelegen, was het onbewolkt, met boven de heuvels enorme witte wolken die het verdampte water weer naar boven transporteerde. Ik ging Bihac verkennen, een kleine stad, hoofdzakelijk moslim bevolking, gezien de vele minaretten, liep een tourist information binnen en de man begon enthousiast over het Nat.park Una te vertellen en liet me een map zien hoe ik er kon komen en hoe ik er kon rijden. Hij liet een foto zien van de watervallen van de una, de rivier en ik was om. Hoe is de weg door het park? vroeg. ik. “Gravel”, was het antwoord, “maar aangestapt, niet los”. Eerst even naar de camping om e.e.a. mee te nemen en daar constateerde ik dat ik mijn routeboek kwijt ben. Daar staan al mijn campings in en alle routes hoe ik rijden moet. Maar ook al mijn aantekeningen, die ik in de aanloop van de reis verzameld heb en nog veel meer, Het zij zo. Kortom een ramp! Nu weet ik ook niet meer wanneer ik weer richting thuis moet gaan en waarvandaan en hoe. Ik besluit me er maar bij neer te leggen, dat boek ben ik minstens al 1 dag geleden ergens verloren en dat is als ik wist waar, het me 2 dagen kost het terug te halen. Ik ga op pad naar dat nat.park Una, Een van de ingangen is nog 10 km rijd weg, dan begint de zandweg en een ranger staat bij een blokhut met een slagboom over de weg en na het betalen van 6 km, de geldsoort die men hier heeft, de Konvertible Mark kan ik doorrijden. Maar na 500 mrt. bekruipt me het idee om terug te keren, want aangestampte gravel is dit niet, die regen van gisteren heeft de weg veranderd in een off the road of een trial parcours. Volkomen ongeschikt om dit met de scooter te doen. Een lekke band, met al die scherpe keien is nog het minste wat me kan overkomen, en het is 13 km rijden naar waar ik naartoe wil. Ik besluit om nog iets verder te gaan en als het niet beter wordt…. Dan zie ik een bord dat waarschuwt voor wolven op de weg, ik schrik er van. Maar wat verder, de weg wordt niet beter maar ik had besloten toch door te gaan, zie ik een bord dat waarschuwt voor wilde zwijnen. Volgens mij is het nog geen tijd voor jonge zwijntjes, dus zijn de ouders niet al te agressief. Maar weer verder, de weg wordt eerder slechter dan beter en gaat soms ook gevaarlijk omhoog zodat er bijna geslipt wordt met het achterwiel, zie ik een bord dat voor beren op de weg waarschuwt, bruine nog wel. Gelukkig maar, die heb ik al zo vaak gezien in mijn leven, zodat ik me er niets meer van aan probeer aan te trekken. Het park afficheert zich met al die dieren op borden langs de weg maar ook in de folder die ik later doorlees. Maar dan, na 13 km halsbrekende toeren en tegen beter weten daal ik af naar de rivier met hairpins van klei en waterplassen en gravel en als ik weer om me heen kan kijken zie ik de watervallen maar ook touringcarbussen en auto’s. Ik zet de scooter neer en loop via de trappen naar waar je het mooiste zicht op die 20 mrt hoge vallen hebt. t is de moeite waard geweest. Maar nu eerst informeren waar die bussen en auto’s vandaan zijn gekomen want de zelfde weg terug lijkt mij niet wenselijk. Er is een 8 km route die veel beter is, maar dat is logisch anders stonden die bussen er niet. De overkant is Kroatië en daar loopt ook een weggetje maar er is geen brug. Die 8 km lange weg is een makkie vergeleken bij wat ik heb gedaan. Bij een tafel waar potten honing en pollen en flessen staan koop ik bij een jongeman en zijn moeder een flesje. Hij spreekt gelukkig Duits zodat we kunnen communiceren. Ik vroeg of het nu Bosnië aan de WK voetbal meedoet en de overstromingen, meehelpt aan het samen zijn van het land. Het zou moeten antwoordde hij, maar in Mostar waar de helft Moslim is en de andere helft Kroaat, verbrandden die laatsten de Bosnische vlag toen het elftal moest spelen. Zo gaat dat hier, het ligt allemaal heel moeilijk. We schudden handen en ik ga weer op weg naar mijn tent. Vanavond is het feest op het plein in Bihac, een beroemde zangeres treedt op. Nog even over dat roadbook die ik echt kwijt ben, dat is erg vervelend want ook de Tom Tom laat het afweten in vele delen van Bosnië. De weg kwijt zijn kan soms leuk zijn maar hoe vind je hem terug? Een ander geval doet zich voor met de benen. Al paar dagen slik ik die cholesterol verlagers niet meer. In mijn dagelijks doosje pillen zijn ze op en ik heb nog geen moeite genomen om de grote zak met medicijnen uit de tas aan de scooter te vissen en de lipitor eruit te halen, maar het gekke doet zich voor dat dat lopen veel minder slecht gaat. Heeft iemand dat al eens meer gehoord?