Artstetten

Artstetten
18 juni 2014
Er bleek met de internist een misverstand te bestaan, ik had op een verkeerde locatie bloed laten prikken en dan testen ze anders dan in een ziekenhuis. Ik kan niet anders dan dat te geloven en dus weet ik nog steeds niets. Misschien maar goed ook, het reist prettiger als er geen donkere wolken boven je hoofd hangen. Na een lange slaap in Passau zoek ik er de weg langs de Donau, de rechterkant, je moet in Passau drie bruggen over en dan het goede weggetje zoeken, maar dat doet de Tom Tom voor mij. Gisteren heeft die een stortbui overleefd, toen ik een verhaal aan het intikken was. De schade was niets, gelukkig want als langzaam verkeer wordt het je steeds moeilijker gemaakt. In Oostenrijk volg ik de Donau radweg en het is mooi langs die machtige rivier. Hier niet die overstromingen zoals in Servië, maar hier zitten stuwen in de rivier. Na die regen van gisteren is het nu weer zomers en weinig wind, veel bejaarde fietsers langs de wegen, bejaard is boven de 60 bij mij. De benzine is van een aangename prijs, je ziet overal tevreden kijkende Nederlanders met caravan bij de pomp tanken. €1.35 Voor mij is het niet interessant, maar het scheelt een euro per dag. Ik begin in de reismodus te komen, meestal duurt het wat dagen voordat je aan dit nieuwe bestaan gewend bent, maar het begint erop te lijken. Grote borden aan de kant van de weg die aanraden om maar beter je eigen verhaal te maken, ik ben net te laat om de reden te lezen, u hoort het nog , maar ook zonder reden kun je het maar beter wel doen. In Marbach zet ik de tent op langs de Donau en ga naar kasteel Artstetten, er hangen overal borden dat er op 28 juni een herinneringsfeest wordt gehouden op het kasteel. Er leidt een steile weg er naar toe 12% en dat doet de Piagio net. Eerder op de dag sloeg ik af naar Mauthausen en daar zag ik geheel uitgebluste Hollandse fietsers langs de kant staan naar de grond te kijken, want die weg ging met 14% omhoog. De mannen hadden alleen een oranje korte broek aan de vrouwen droegen wel bovenkleding. Ongepast voor een concentratiekamp bezoek leek me. Omdat men entreegeld vroeg heb ik het alleen van de buitenkant bekeken, ook dat vind ik, voor zo’n historisch monument geld te vragen, ongepast. In Artstetten vraagt men ook geld voor het museum, daar kan ik inkomen, maar de prijzen van de prullaria in de shop is abnormaal. Ik krijg geen familielid te spreken maar de museumbeheerder kan ook niet de goede antwoorden geven op mijn vragen. Hij houdt er een verhaal omheen maar het antwoord hoor ik niet. Wel krijg ik desgevraagd de sleutel van de crypte waar alle familieleden liggen en even later sta ik voor de stenen tombes van Franz Ferdinand en Sophie. Ik steek een kaars aan voor hen, want veel konden ze er niet aan doen, wat er met hen gebeurde, alles lag aan die domme lotsbestemming en moord hoorde erin die kringen zeer zeker bij, in die dagen. Na al dat geschrijf van mij over die moord het afgelopen jaar bedenk ik me als ik voor de tombe sta van Franz Ferdinand en ook die van Sophie, dat ik niet dichter bij hen had kunnen komen dan nu. Ik vertel wat bezoekers die door de open deur naar binnen zijn gekomen dat ze de crypte tegelijk met mij moeten verlaten omdat ik de cipier ben. Ik vertel ze dat Franz F. de crypte had laten bouwen omdat hij en Sophie niet in Schloss Belvedère in Wenen waar de andere Habsburgers lagen, mochten worden begraven c.q. bijgezet, vanwege het Morganatische huwelijk, waarbij de kinderen uitgesloten werden van erfopvolging. Toen ik de sleutel terugbracht hield de museumbeheerder een lang betoog over de gebeurtenissen van de 28e deze maand. Er worden voor wel 800 personen de oude uniformen gemaakt en ik krijg nog een riedel in het Oostenrijks die ik maar half versta. Ik krijg steeds meer het gevoel dat het over geld gaat wat naar Artstetten vloeit en minder over de historische impact dat de gebeurtenis in 1914 heeft gehad. Met een katterig gevoel rij ik de steile heuvel weer af en ga naar een aan lager wal geraakte veerboot, die nu dienst doet op de Donau als restaurant en door mij uitgekozen voor deze avond om tegelijk met de maaltijd de voetbalwedstrijd van oranje tegen de skyppies te gaan zien. Er zit een Gronings echtpaar waarvan de man zich met de wedstrijd bezig houdt en zijn vrouw met een neergezette soepkom gevuld met zoute pinda’s. Regelmatig probeert ze haar gebit te reinigen met de resten van die pinda’s. Haar man ziet er niets van of is aan deze bezigheid van haar gewend en weet dan ook dat er van enige concurrentie t.a.v. zijn vrouw geen sprake kan zijn. Als het 2-2 is roept de Groninger: En nou een dr eentje inschoppen ja, dan is alles weer goed Ja, Toch? En verdomd het gebeurt ook nog. Ik zie nog net dat het morgen een mooie en droge zomerse dag gaat worden en haast me naar mijn tentje, ga nog een tijdje aan de picknick tafel ernaast zitten en wacht tot het gaat schemeren. Voor vandaag weer genoeg emoties, ik kruip mijn tentje in en slaap tot 6 uur de volgende morgen als de vogels hun concert net hebben beëindigd. Vandaag staat de rit door de Alpen op het programma, ik wil vanaf St.Polten naar Gloggnich rijden en weet niet goed hoe de weg gaat lopen, dat is meestal het leuke. Laat je verrassen, heet het. Het is nog vroeg als ik op pad ga en dus nog behoorlijk fris. Eerst nog een stuk langs de Donau en dan naar Traisen, daar begint het. Het is een rivierdal die steeds meer omhoog gaat lopen, niet te steil maar regelmatig. Er zijn al heel wat bikers op de weg, de bekende Harleymannen maar ook lichtere motoren. Wanneer ik na een km of 20 bij Kalte Klugt kom staat daar een gasthof en op de parkeerplaats vele motoren. Buiten zitten de eigenaren aan tafels met lange houten banken. Aan 2 mannen vraag ik, omdat ze de kaart van de weg bekijken hoe het verder gaat, maar dat weten ze niet en wijzen op een andere biker. “Alleen maar naar beneden’ vertelt hij, ik kan m’n oren niet geloven. Danke. Waar er eerst nog Alpenweides te zien waren vernauwd de kloof zich tot alleen de rivier en de weg, een steile wand aan weerskanten, geen zon en dat is te voelen. 10 km door wat Fransen un Gorge noemen. Na 70 km ben ik door de Alpen, die hier niet zo hoog zijn maar dankzij de dalen ook voor een bepakte scooter goed te doen is. Dan volgt een zeer lange en steile klim naar 1300mtr. door bossen maar veel uitzicht is er niet. Ik klim als een vlieg door stroop, de Piaggio kan het soms niet alleen redden, ik moet met een voet bijsteppen zo steil. Maar uiteindelijk bereik ik de vlakte naar Leibnitz, mijn halte plek. Het is ook zeer warm geworden, ik klok boven de 30gr. Het lijkt wel of Leibnitz er een patent op heeft, twee jaar geleden kwamen we hier met 36 gr aan in eind augustus en dan is het enorme zwembad waar campinggasten gebruik van mogen maken een uitkomst. Nu lig ik nadat de tent is opgezet dan ook meteen in het heerlijke water. Maar als ik inkopen wil doen blijken alle winkels gesloten te zijn, een feestdag, ik kom er niet achter welke feestdag. Een reserve blikje noedels met vlees brengt uitkomst en een benzinestation heeft koele blikken bier. Mijn Duitse buurman komt informeren hoelang ik al onderweg ben. Ik moet eerst nadenken welke dag het is en vertel het hem. Als ik het programma van mijn reis uitleg kijkt hij steeds verlekkerder. Hij zucht, het leek hem onbereikbaar. Ik ga vroeg slapen. ‘s Nachts regent het.